راه راه: آن زخم بستر گرفته بر صندلی ریاست، آن لایق امارت، آن دارای کرامت، آن معتقد به پهلوان پروری در ‏سیاست، آن پدر پارلمان ایران، آن چسبیده به فدراسیون دلیران، آن شایسته سروری، آن که سی سال ‏است می کند دلبری، شیخنا و مولانا «احمد ناطق نوری»- ایّده الله تعالی- که خدایش عمر درازتر دهاد، ‏به سال ۱۳۱۶ خورشیدی دیده به جهان گشود و خلقی را حیران!‏

مولانا مایلی کهن را گفتند: چه گویی در باب او؟ گفت: طول سلطنتش بر بوکس از سلطنت محمدرضا ‏شاه پیشی بگرفت! و مولانا مسعود مصطفوی می گوید: در عهد ریاست شیخ ما- عریض الله علی طول ‏ریاسته- خرابی از حد در گذشته بود!‏

نقل است که روزی کسی از اصحاب با شیخنا «ناطق نوری»- کثرالله امثاله- گفت: ای مولای ما، دیشب ‏در خواب، تو را دیده ام که نشان ریاست «فدراسیون بوکسِ برزخ» بر گردن آویخته ای! پس از هیبت ‏این خواب بود که شیخ ما گفت: ما را رسالتیست بس عظیم! و از آن روی «فدراسیون ناطق نوری و ‏وابستگان به جز حسین ثوری» را بنا نهاد که پس از سه دهه همچنان پابرجاست!‏

گویند آن شب که فردای آن استعفای خود تحویل بداد، فراوان گریستی و گفتی: چه می شد اگر استعفا- ‏لَعنهُ ا… عَلیه- نبودی؟ و دعای او در آن شب، کارگر بیوفتاد و «ریاست افتخاری فدراسیون» ابداع و همو ‏در اتاقش ابقا! – اعلی الله مقامه – !‏