راه راه: در گذشته کلمات یا حرکات می‏ توانستند چند معنی داشته باشند اما حالا کلمات همان یک معنی را هم به زور دارند. مثل کلمه «عملی» که در قدیم هم به اهل کار و عمل گفته می‏شد، هم به اهل یک «چیز» دیگر و هم به کار قابل انجام. یا مثلاً در گذشته کسی که بدون اجازه پول یا وسیله ‏ی شما را برمی‏داشت در حالت خوشبینانه خیلی با شما ندار بود یا یک آدم بی تربیت شناخته می شد و شما در مورد مفاهیم ادب و اهمیت اجازه گرفتن برای تصاحب مال غیر، نصیحتش می‏ کردید. اما در حالت بدبینانه دزد نامیده می‏شد و شما با گفتن … و … او را نصیحت نموده پس آنگاه روانه “آب خنک خوردن گاه” می ‏نمودیدش و ایشان از کار زشت خود خجل می شدند.

اما در عصر حاضر به جای همه اینها از واژه “حامی حقوق بشر” استفاده می‏شود. برای مثال(For Example) وقتی کدخدا(دربرخی نسخ “بی‏خدا” آمده) تصویب می‏کند که آثار باستانی ما برای پرداخت غرامت کشته ‏شدگان یک اشغالگر در یک جای دیگر دنیا، فروخته شود، یک کار حقوق بشرانه است. البته این کار حتی به فکر مرحوم رابین هود هم نرسیده بود و اگر ایشان الان حضور داشتند حتما راهکار این حرکت انسان دوستانه را جویا می‏شدند. در قدیم به این افراد، عتیقه دزد یا زیرخاکی دزد یا دله ‏دزد یا مال مردم ‏خور یا دزدبی‏ پدر می‏ گفتند اما الان چون آنها موجودات چشم‏ رنگی با کراوات صورتی هستند همان حامی حقوق‏ بشر صدایشان می‏کنند. البته حق ارسال نامه الکترونیکی و حتی نوشتن توئیت برای کشور مال از دست داده محفوظ است. اگر جواب نداد خودش را با یک لیوان آب خنک آرام نماید.