با ورود پیرمرد همهمه اتوبوس خوابیده بود. اما همهمه تبدیل به جنگ درونی شده بود. پیام این سکوت را دوست داشت اما آرزو می‌کرد که کاش سعید بیدار بود و با هم این شرایط را تحمل می‌کردند.

پیام به ساختمان دانشجویان کارشناسی نگاهی انداخت. ساختمان ده قدم بیشتر با ایستگاه فاصله نداشت. سری به اطراف چرخاند. بعد نگاهش را روی ایستگاه نگه داشت و گفت: «این محیط کجاش علمیه؟ این کارا با علم جور درمیاد آخه؟ اون بغل یکی مث استاد رحیمی داره از نانو و پلاسما میگه اون‌وقت بیخ گوشش یه عده نذری پخش میکنن که چی بشه؟!»

بن سلمانماس معتقد بود کسانی که به این مکتب کمک نمی‌کنند، از اشیا بوجود آمده‌اند و حضور آنها برای طبیعت و ادامه حیات بقیه عناصر هستی خطرناک است. او مثل سیریش به این اعتقادش چسبیده بود

ممکن است دولت در حال استفاده از استراتژی «عذاب صفی» باشد. احتمالا مفاسد را 5 ماه است که در صف نگه داشته تا حال مردمی را که 5 سال است در صف انتظار خدمات هستند درک کنند.

در این هنگام پادشاه نگاه سیامک انصاری واری به افسانه نویس میکند. مشاور ادامه میدهد: «آخ که اگر میبودی! هوا گرگ و میش بود و بسته‌های پوکیده شده آسمان را جلا بخشیده بودند» موبور نگاه سیامک انصاری وارش را از افسانه نویس میگیرد و بند تنبانش را شل میکند و میگوید:« آنها را وللش. آیا جاودانه شده‌ام؟» مشاور با دست به گونه‌اش اشاره میکند و به پادشاه میفهماند که چک لازم شده است. چک را میخورد و میگوید:« به موت قسم که با این حمله پلاستیکی جاودان شدی.»