حکیم سریع یک پر از بالشش کند و فندک را برداشت و رفت پشت‌بام. حافظ پشت سرش داد زد: «بابا عیب نداره حساس نشو». عطار گفت: «بذار بره، همه تولدش رو یادشون رفته بود، منم بودم انقد حساس می‌ شدم».

مارال: همان شخصیتی که به کارگردان کمک کرده تا به قولش عمل کند و 60 قسمت را به 360 قسمت برساند. مارال زن بدبختی است که دخترش را دزدیده و به آقای ثروتیان برای سیل بستن به سریال، فروخته اند. این زن در روستا داشت به خیرو خوشی زندگی می کرد که یکهو بعد ازدو ثانیه خندیدن، بلایای ناگهانی از زمین و آسمان سرازیر می شود. شوهر، پدر، مادر می روند ته دره، بعد هم بچه را از دستش می گیرند(بعد از چند ثانیه خنده در سریال های ایرانی موجی از بدبختی شخصیتهای سریال را درمینوردد. مخاطب هیچ وقت به این خنده ها اعتماد ندارد و همان لحظه در دلش رخت میشورند). بیشترین صحنه این سریال متعلق به همین زن است که بچه مرده اش را بغل گرفته و عاشق سینه جزغاله شده اش قبرش را میکند.

ناگهان ماموری آمد تا دهد بیهوده گیر
گفتمش مویی که دارم خواهرم مصنوعی است

پاول داغون شدم عشقم پریده
خودت و هی نزن به بی خیالی

شوخی نه از رسانه، نه مردم شروع شد
از حوزه های علمیه‌ی قم شروع شد

گفتا عزیزی از روسا مستقل شویم
کشور شویم و کشور دوم شروع شد