راه راه: شنبه: امروز به آمریکا گل زدم. نظام وظیفه گفت می‌خواهیم از سربازی معافت کنیم. تقویم را درآوردم. دیدم شنبه است و شنبه هم یعنی همان «صفرشنبه» و صفر هم که زوج است پس امروز فوتبال سیاسی هست. با اکراه یک معافی برمی‌دارم.

یکشنبه: باشگاه پیام می­دهد که می‌خواهیم در بازی امروز، زیر لباس هایمان زیرپوش حمایت از مردم فلسطین بپوشیم. می‌گویم امروز، فوتبال سیاسی نیست. می‌گویند چه ربطی دارد؟ گفتم دیدی داری سیاسیش می‌کنی؟

دوشنبه: روی تخت دراز کشیده‌ام. نگاهم به تقویم می‌افتد. امروز، فوتبال سیاسی هست. باید کاری بکنم. آماده می‌شوم و می‌روم با رییس جمهور خیلی سابق، عکس یادگاری می‌اندازم.

سه شنبه: امروز با کره بازی داریم. بچه‌ها دستبند سبزی می‌آورند و می‌خواهند به دست ببندم. عصبانی می‌شوم و می‌گویم امروز فوتبال سیاسی نیست. می‌گویند این را مسعود از مشهد آورده. تبرکی است؛ دستبند را می‌بندم و می‌گویم: «یا امام رضا»

چهارشنبه: پاک گیج شده‌ام. یک گل زدیم و باز شیث، خیلی خوشحال شد. امروز، فوتبال سیاسی هست، ولی ناموسا این یک فقره را چه طور می‌شود سیاسی کرد؟

پنجشنبه: دو تا از بچه‌ها قرار است به خاطر بازی با یک تیم اسرائیلی، از تیم ملی محروم شوند. ازشان حمایت می‌کنم. یکی پیام می‌دهد پس حرمت خون مردم بیگناه چه می‌شود؟ می‌گویم تو که حرمت سرت می‌شود، پس حرمت تقویم را نگه دار.

✅منتشر شده در «آزاد راه ۶»