این روزها اگر یک مسافرت فوری و فوتی برایتان پیش بیاید (مثلا فرض کنید دکتر گفته برای جراحی آپاندیس باید فورا به تهران بروید) حتما به این فکر می‌افتید که «خوبه تا کار دستم نداده با هواپیما برم»
بعد می‌روید سایت تا قیمت بلیط‌ها را چک کنید. در این مرحله احتمالا احساس خواهید کرد ارقام به شکل بی‌معنی‌ای درازند و نتیجه می‌گیرید نمره آستیگمات چشمتان بدتر شده. تصمیم می‌گیرید تهران که رسیدید پیش دکتر چشم هم بروید.
بعد صفرها را سه تا سه تا می‌شمارید و دنبال ریال و تومانش می‌گردید. احتمالا تصور می‌کنید مقصد را اشتباها لندن یا پاریس انتخاب کرده‌اید. چند بار صفحه را رفرش می‌کنید تا شاید این عددهای بی‌مزه بروند. اما در نهایت ضمن نثار جملاتی نظیر «ای توی روحت فلانی» که اشاره به مسئول مربوطه دارد گوشی را بر می‌دارید و با دفتر خدمات مسافرتی تماس می‌گیرید.
اپراتور با تشکر از تماس شما همان ارقام قبلی را به صورت دولاپهنا صادر می‌کند. شما می‌گویید: «بابا ونکوور کانادا که نمیخوام برم! می‌خوام برم تهران!» اپراتور ضمن ابراز نارضایتی از اینکه به جای یک مشتری نان و آب دار، باز یکی از این گداگشنه‌ها به تورش خورده می‌گوید: «حالا واسه چی هوایی می‌خوای بری؟ خب با اتوبوس برو.»
شما خواهید گفت: «تا برسم ترمینال ترکیده!» و ایشان خواهند گفت: «به جهنم! اصلا مگه من گفتم برید رای بدید؟ اصلا همین شماهایید که دل وزارت راه رو خون کردید. بیچاره دولت از کجا بیاره حقوق ماها رو بده؟ عجب مردم بی چشم و رویی داریم ها! الو؟ الو؟»
در حالت دو احتمال وجود دارد: اول اینکه شما گوشی را ول کرده‌اید تا بدوید و به اتوبوس برسید. دوم اینکه حساب کرده‌اید اگر خودتان با چاقو آپاندیس را در بیاورید از بقیه راه‌ها راحت‌تر است و به انجام آن مبادرت ورزیده‌اید. فلذا روح‌تان شاد و یادتان گرامی باد!