بعد از شکست کیمیا علیزاده فضای مجازی پر شد از نصایح خیرخواهانی که می‌گفتند چقدر قضاوت کردن بد است و نباید کیمیا را قضاوت کرد. حتی یک نفر توییت زده بود این قدر ناموس دیگران را قضاوت نکنیم! البته فقط کسانی مثل کیمیا هستند که اگر قضاوتشان کنیم در واقع مزاحمت نوامیس انجام داده‌ایم. ولی عده دیگری هستند که قضاوت کردنشان مستحب موکد محسوب شده و ترک آن باعث از دست دادن امتیاز آن مرحله می‌‌شود. در این متن به تعدادی از این افراد اشاره می‌کنیم:

مدافعان حرم:

چون برای سوریه رفتن پول گرفته‌اند تا بروند معارضین مظلوم و بی‌دفاع سوری را سرکوب کنند و حکومت بهشان قول داده اگر داعش سرشان را برید مجانی برایشان پیوند بزند، بله دیگر همه امکانات درمانی را دربست در اختیار این‌ها می‌گذارند آن وقت یک دختر جوان باید برای عمل دماغش میلیونی هزینه کند آخرش هم سوراخ‌های بینی‌اش تا به تا از آب در می‌آید.

روحانیت:

روحانی‌ها مناسب‌ترین کیس‌های قضاوت‌شوندگی هستند، چون همه مملکت را برای خودشان گرفته‌اند و زندگی‌های لاکچری ردیف کرده‌اند و هر ایرانی یک آخوند را می‌شناخته که لکسوس داشته و فقط جلوی مردم سوار موتور می‌شده و دو تا زن گرفته بوده و اینها.

رئیسی:

آقای رئیسی علاوه بر آن که روحانی است و مشمول بند سابق می‌شود، خودش هم سال‌ها به عمل شنیع قضاوت اشتغال داشته و خیلی عذر می‌خواهم، ببخشید، خودم هم خجالت می‌کشم بگویم، خانواده هم نشسته زشت است ولی حتی قضاوت پرونده نوامیس مردم را هم به عهده می‌گرفته. بنابراین باید قضاوتش کرد که بفهمد چقدر کارش زشت بوده.

هر ورزشکاری مدالش را به رهبر یا شهدا تقدیم کرد:

البته آدم دلش برای این‌ها می‌سوزد چون همه‌شان مزدور نیستند، خیلی‌هایشان را حکومت مجبور کرده و خانواده‌شان را گروگان گرفته و حتی نیروهایش را توی کادر داوران و مسئولان فدراسیون مربوطه نفوذ داده که اگر ورزشکار خواست لایی بکشد و مدال را تقدیم نکند به او چشم‌غره بروند و یواشکی فیلم خانواده‌اش را در حالی که اسلحه روی شقیقه‌شان است نشانش بدهند تا حساب کار دستش بیاید.