المپیک، ورزش است؛ ورزش سیاسی نیست؛ بنابراین المپیک هم سیاسی نیست. شاهد مثال هم اینکه المپیک در سال‌های ۱۹۱۶،۱۹۴۰ و ۱۹۴۴ به خاطر جنگ تعطیل شد؛ آن دوره‌هایی هم که المپیک برگزار می‌شد، نصف کشورها المپیک را به خاطر مسائل سیاسی تحریم می‌کردند؛ این وسط اگر همه چیز روبراه بود، خود کمیته جهانی المپیک کمربندش را در می‌آورد و یک سری کشور یا بازیکن را از المپیک محروم می‌کرد، تا همه بفهمند رئیس کیست!

المیپک ۱۹۲۰- بازنده‌ها نیان، مرسی اه!
جنگ جهانی اول، مانع از برگزاری المپیک ۱۹۱۶ شد. این مساله در ابتدا موجب ناراحتی تماشاگرانی شد که بلیط بازی‌های المپیک را خریداری کرده بودند، اما وقتی دیدند که جنگ جهانی، خیلی جذاب‌تر از رقابت‌های المپیک است، ناراحتی‌شان را پس گرفتند. ۴ سال بعد، مسئولان رقابت‌های المپیک برای اینکه مشت محکمی ‌بر دهان آن‌هایی بزنند که اعتقاد دارند ورزش سیاسی است، تصمیم به برگزاری رقابت‌های المپیک ۱۹۲۰ در بلژیک گرفتند تا بگویند جنگ و این طور چیزها، خللی در ورزش ایجاد نمی‌کند و اصلا جنگ چه ربطی به ورزش دارد و همین طور داشتند می‌گفتند که دهانشان کف کرد و بس کردند. البته در این رقابت‌ها، کشورهای پیروز جنگ جهانی اول، مانع از حضور کشورهای شکست خورده در جنگ شدند. آن‌هایی که مشت محکمی‌ بر دهانشان خورده بود، اعتراض کردند که: «مگه نگفتید ورزش سیاسی نیست! پس چرا همه کشورها رو راه نمی‌دید؟» مسئولان المپیک هم گفتند: «ورزش سیاسی نیست! ولی ما که هستیم.» بدین ترتیب یک مشت محکم دیگر بر دهان آن بندگان خدا خورد!

المیپک ۱۹۶۸- مگه سیاه‌ها هم هستن؟
المپیک ۱۹۶۸ مکزیکوسیتی داشت خوب پیش می‌رفت. یکی از مسئولان المپیک بادی به غبغبش انداخت و گفت: «جون! عجب المپیک غیر سیاسی‌ای!» یک مسئول دیگر گفت: «داداش! تو چه جوری باد به غبغبغت می‌اندازی؟ من هربار می‌خوام باد به غبغبم بندازم، بادا از گوشم می‌زنن بیرون!» در همین حین که مسئول اول داشت طریقه انداختن باد به غبغب را آموزش می‌داد، «تامی‌اسمیت» و «جان کارلوس» دو دونده سیاه پوست آمریکایی در ماده دوی ۲۰۰ متر مدال کسب کردند؛ این دو دونده سیاه پوست، پس از پیروزی مشت‌هایشان را گره کردند. این مساله، واقعا اتفاق نادر و عجیبی بود. به عبارتی یک انسان سیاه پوست چرا باید بدود؟ حال وقتی دوید، چرا باید ۲۰۰ متر بدود؟ چرا کمتر نه، و چرا بیشتر نه؟ این‌ها به کنار! چرا پیروز می‌شود و چرا از پیروزی خوشحال می‌شود؟ همه این‌ها به جهنم! مشت گره می‌کنی مرتیکه سیاه دونده؟ ورزش رو سیاسی می‌کنی پدرسوخته؟
این رفتار عجیب و غریب از این دو دونده سیاه پوست، حساسیت مسئول المپیک را برانگیخت و سبب شد باد غبغبش در برود. مسئول اول دستور داد این دو دونده سیاه پوست آمریکایی به خاطر این رفتار سیاسی، از المپیک اخراج شوند. مسئول دوم با تعجب رو به مسئول اول کرد و گفت: «مگه سیاه‌ها هم هستن؟»

المیپک ۲۰۰۰- خییییلی هم عادی!
پس از بروز جنگ‌های داخلی در افغانستان و تسلط طالبان بر این کشور در سال ۱۹۹۶، کمیته جهانی المپیک برای حمایت از جوانان و ورزشکاران افغانستانی و برای اثبات اینکه ورزش می‌تواند مرهمی ‌بر زخم‌های ملت باشد، افغانستان را از شرکت در همه رقابت‌های ورزشی محروم کردند. مسئولان کمیته المپیک خودشان از این تصمیم خودشان تعجب کرده بودند و زیرلب می‌گفتند قاعدتا نباید اینجوری می‌شد. به همین سبب کشور افغانستان که تا پیش از المپیک سیدنی در ۴ المپیک دیگر نیز شرکت نکرده بود، از حضور در المپیک ۲۰۰۰ سیدنی نیز محروم شدند. رئیس کمیته المپیک در پاسخ به اصرار افغانستانی‌ها برای حضور در المپیک گفت: «نه تو رو خدا راضی به زحمت شما نیستیم.» ورزشکاران کشورهای دیگر برای همدردی با ورزشکاران افغانستانی، در حالی که مدالشان را گاز می‌زدند گفتند: «خیلی هم خوش نمی‌گذره.»
البته پس از المپیک سیدنی، و در پی حمله آمریکا به افغانستان و اشغال نظامی این کشور و حضور نیروهای ناتو و حمله به مجالس عروسی و ختنه سرون افغانستانی‌ها، کمیته جهانی المپیک اعلام کرد که شرایط در کشور افغانستان عادی است و این کشور حق حضور در المپیک را پیدا کرده است.