راه راه: بزودی، یک روز معمولی، در راهروی ادارات دولتی یا در آسانسور:

+سلام، جناب رئیس شما همونی نیستید که نسبت‌تون با آقای مسئول محترم خیلی درجه یکه؟!

-….

+آقا‌ی رئیس با شمام! چرا جواب نمیدین؟!

-بله؟! با من بودین؟! چیزی شده؟!

+چرا خودتونو می زنید به نشنیدن! همه میدونن شما و آقای مسئول محترم فامیل درجه یکید!

-آهااا! اون قضیه رو میگید! نه دوست عزیز! ببینید، این بستگی به تعریف شما از مفهوم “درجه یک” داره! مثلا ما کوپه‌ی قطار و برنج درجه یک هم داریم!

+ اما قانون مجلس گفته اقوام درجه یک، شمام از اقوام درجه یکید!

-متاسفانه به دلیل ضعف قوانین، مردم ما دچار سوء تفاهمات زیادی میشن، اما شما اگر پاورقی‌های اون قانون رو بخونید در پاورقی ۳۱۸ام متوجه‌ میشید که همه‌ی این شایعات بی‌اساسه!

+خب متن قانون با پاورقی‌هاشو از کجا باید تهیه کنیم؟

-[در حال حرکت به سمت در خروجی] این رو دیگه باید از مسئولان ذی‌ربط در این زمینه جویا بشید.

+آقای دکتر فکر نمیکنید با وجود داشتن نسبت دو طرفه با دوتا مسئول طبق قانون جدید حداقل باید از دو‌تا از پست‌هاتون استعفا بدین؟

-خیر، چرا باید استعفا بدم؟

+آخه..گفتن دیگه فامیلای درجه یک و‌ دو نباید پست مهم داشته باشن.

– خب دقت نمیکنید دیگه! در ماده‌ی ۹۸ همین قانون یک فرمولی وجود داره که اگر درجات نسبت‌ها رو بعد از تفضیل در صورت و ترکیب در مخرج از بازه‌ی یک تا دو انتگرال‌گیری کنید متوجه میشید که بنده در مجموع از اقوام درجه ۷۵/۲ هستم.

+بله درست میفرمایید فونت این قانون خیلی ریز بود ما ندیدیم.

-خواهش میکنم، اتفاقا همین امروز صبح طی حکمی به عنوان مسئول بخش نظارت بر درجه‌یابی کارکنان دولت منصوب شدم و‌ از همین تریبون قول میدم به این قبیل مشکلات در زمینه‌ی قوانین حتما رسیدگی میشه.