راه راه: با کسب اجازه از بزرگتران مجلس، قاضی محترم و هیأت بی‌انصافِ منصفه، اینجانب م.ح ملقب به م.‌حیه دست‌نشانده، به ظاهر متولدشده در ایران، دفاعیه‌ی کوک شده‌ی خود را در برابر اتهام دادگاه مبنی بر داشتن نقاب‌های متعدد و بهم ریختن جو کشور به بهانه‌های مختلف تقدیم می‌کنم.

۱. آقای قاضی در اتهامات وارد شده به من تقلب شده است. یا میزان اتهامات من خوب شمارش نشده یا آن‌ها را زیر فرش قایم کرده‌اند. شغل اصلی اینجانب، خیمه شب بازی بوده و از خرید و فروش نقاب‌های رنگی بی‌اطلاع هستم.

۲. هیچ‌کس مرا نمی‌شناخت. هیچ‌کس مرا نمی‌دید. همه‌ی سهم من از زندگی پرده‌ی گوش و استراق سمع زیر پتو بود. من که جز تشویش اذهان عمومی و دستور به گرفتن جشن پیروزی در زمان رای گیری و فرقی نمی‌کند چه کسی رای بیاورد، فقط بریزید در خیابان و کنترل از راه دور با گوشی و فرستادن یک ویدیو از شلوغی و نشان دادن وخامت و ضخامت و وقاحت اوضاع به جهان کاری نکردم. من هیچ چیز را برای خودم نخواستم و هیچ چیز را در جیبم نگذاشتم. هر چه کردند خودشان کردند و هر چه دلار در جیبم گذاشتند خودشان گذاشتند و من کاملا بی اطلاع از دست‌های پشت جیبم بودم.

۳. خدا شاهد است که من هیچ چیز را خراب نکردم. من در خانه روی سنگ دستشویی نشسته بودم و در جهت تحقق خودکفایی در کشور آموزش ساخت تف‌تف‌تولوتف را در کانال تلگرامم می‌فرستادم.

۴. خدا شاهد است که من کسی را اذیت نکردم. در رختخواب گرم و نرم خوابیده و پتو را تا زیر دماغم بالا کشیده بودم و همراه با تایپ جمله‌ی «نترسید نترسید ما همه با هم هستیم» در گروه تلگرامم، از دیدن دود غلیظی که آسمان شهر را گرفته بود لذت میبردم و منتظر شنیدن صدای بووووم بودم.

و در آخر آقای قاضی، من اشتباهی بودم. من خودم نبودم. من آن‌ها بودم. بعضی وقت‌ها هم آن‌ها من بودند. من اصلا از اول نبودم.