راه راه: ‎سال ٢٠٩٨- صفحه مقالات علمی در روزنامه محلی ایالت آریزونا

‎در افسانه های محلی آمریکا آمده است که ابرها در حدود ١٠٠ سال پیش صحرای آریزونا را از هرگونه بارشی تحریم کرده بودند. طبق گفته ی اندکى از بومیان این صحرا، ابرهای موذی هر روز فریاد میزدند: “چرا اینجا بباریم!؟ چرا اونجا نباریم!؟” و قبل از آنکه اجازه ی پاسخگویی به کسی بدهند، هر هر کنان محیط را ترک میکردند.

مردم که دیگر به این مسخره بازیه ابرها عادت کرده بودند، بیخیال برف و باران شدند. آن ها ابرها را نادیده گرفتند و با کاشت کاکتوس و پرورش کرکس زندگى خود را سپرى مى کردند.

‎روزی مردی که اتفاقی از این صحرا میگذشت، با مشاهده ی رفتار ابرها و خشکی زمین به مردم گفت: ای مردم، درخت بکارید. ابرها اگر درختان را ببینند، دیگر شما را مسخره نمیکنند و میبارند.

‎مردم که از این راه حل خوشحال شده بودند به یکدیگر میگفتند: چرا این راه حل به فکر خودمان نرسیده بود؟ چرا ابرها از کاکتوس بدشون میاد؟ چرا ابرهاى صحراى آریزونا چشم دارن؟

‎در همین لحظه بود که بومیان با جمعیت عظیمی از مسافران روبرو شدند که به سمت نواحی مرکزی صحرا آمده بودند. مسئول امور آریزونا متعجب به سمتشان رفت و پرسید: اینورا؟!

‎جوان لزرانی گفت: به رییس جمهور انتقاد کردیم، گفت به جایی بروید که نلرزید. ما هم گفتیم چه جایى بهتر از صحراى داغ آریزونا!

‎یکدفعه صدای ابرها کل صحرا را پر کرد که: رییس جمهور سلام رساند و گفت: زرشک! اونجایى که گفتم برید، جهنم بود. نه صحراى آریزونا!

و ابر ها با بارش برف شروع به پایکوبى و هر هر و کر کر کردند!

‎و اینگونه بود که براى اولین بار در صحراى آریزونا برف آمد و عکس هاى این رویداد صد سال است که در گوگل دست به دست مى شود.

‎عده اى از بومیان این ماجرا را حاصل درخواست رییس جمهور از ابرها مى دانند و عده اى دیگر اعتقاد دارند ابرها هیچوقت براى باریدن به زمین نگاه نمیکنند.