راه راه: مطالعه تاریخ نشان می‌دهد که تعدادی از شاه‌ها گوش داشته‌اند و گاهی می‌شنیده‌اند. با مشاهده تاریخ می‌توان ثابت کرد که رضاخان گوش داشته و از آن هم استفاده می‌کرده است. شاهدان نقل کرده‌اند که ما به چشم خودمان دیدیم که رضاشاه گوش داشت. وگرنه حرف انگلیس را نمی‌شنید و نمی‌توانست کودتا ۳ اسفند را انجام دهد.

بر همین اساس بی‌گوش بودن رضاشاه تکذیب می‌شود. احتمال دیگری هم می‌رود زمانی که رضاشاه کلاه سر خودش گذاشت گوش‌هایش پنهان و کیپ شده باشد. اما شاهدان نقل کرده‌اند نه تنها گوش‌هایش کیپ نبوده، بلکه از فاصله دور هم می‌شنیده است. وگرنه چطور از انگلیس می‌گفتند نفت می‌خواهیم و رضاشاه می‌شنید و می‌داد. این سوال تاریخی پیش می‌آید؛ آیا این گوش‌ها تیز نبودند؟

کدام شاه، گوش‌هایی این‌چنین داشته است؟
در اینکه اول عقل وجود داشته یا اول گوش، اطلاع دقیقی در دست نیست. اما این نوع گوش دادن بدون فکر و عمل کردن یکی از هنرهای شاه محسوب می‌شد. در داخل کشور گوش‌های شاه معلوم نبود و نمی‌شنید. شاید کف دست‌ها را روی گوش‌هایش گذاشته بود. اما این هم تکذیب می‌شود چون اگر دست‌هایش روی گوشش بود پس چطور شلاق می‌زد؟ گوش ندادن هم یکی دیگر از هنرهای او بود. هنر نشنیدن شاه پدر به سلطنت شاه پسر هم منتقل شد. زمانی که فریاد مردم ایران را گوش ندادند، مردم شعار می‌دادند” ازهاری بیچاره، باز هم بگو نواره، نوار که پا نداره”