راه راه: روزی پدر، فرزند خود را صدا زد. فرزند نزد پدر نشتافت، (اون زمان‌های قدیم بود که تا فرزند رو صدا میکردی سریع می‌شتافت) و از همانجا که لم داده بود گفت: هان؟
پدر که در عنفوان جوانی موفق به کسب مقام نائب قهرمانی از آخر، در پرتاب دیسک بود؛ خواست بشقاب میوه را به سمت فرزند عزیز خود پرتاب کند، اما متاسفانه چشم غره مادر از حماسه‌آفرینی پدر جلوگیری کرد.
وی که موفق نشده بود با پرتاب بشقاب پسر را تربیت کند و همچنین چند وقت بود در کلاس‌های کنترل خشم شرکت می‌کرد بلند شد، اول کولر را خاموش کرد و یک لیوان آب ریخت تا هم تمدد اعصاب پیدا کند و هم به همین بهانه پسر خود را نیز نصیحت کند.
پدر به فرزند گفت: «فرزندم هرگاه خشمگین شدی به جای اینکه مانند جوجه‌کلاغِ سرماخورده‌ی تازه به بلوغ رسیده، صدای لولای در از خود دربیاوری و حرفی به دور از شأن بزنی و جهاز ناقص مادرت را ناقص‌تر کنی(اینجا با اینکه در دفاع از مادر خانواده بود اما باز هم با چشم‌غره مواجه شد) ، یک لیوان آب بنوش و قدری قدم بزن تا از خشم و غضب دور شوی.»
فرزند بدون اینکه سر از گوشی بلند کند در جواب پدر گفت: «آهان»
پدر که از بی‌توجهی پسر دوباره به خشم آمده بود، به جای اینکه لیوانِ در دستش را توی سر پسر عزیزش خرد کند، آب را سر کشید و کولر را یکبار دیگر روشن خاموش کرد، رفت قدم بزند تا هم از خشم دور شود و هم یک سناریوی بدون درد و خونریزی برعکس پرتابِ بشقاب برای نصیحت فرزند، جهت احترام به والدین طراحی کند.

پی نوشت:
امام باقر(ع): هر مردی که غضب کرد بر قومی، و حال آنکه ایستاده است، فورا بنشیند که همانا بزودی برود از او وسوسه شیطان (کافی ج۲ باب الغضب حدیث ۲)
از برای علاج غضب باید انسان خود را به وسایلی منصرف کند، یا به رفتن از آن محلی که اسباب غضب در آن جا فراهم شده، و یا به تغییر حال، اگر نشسته است برخیزد و اگر ایستاده است، بنشیند. یا به ذکر خدای تعالی اشتغال یابد )چهل حدیث، حدیث هفتم، ص۱۲۰)