راه راه: در زمان حکومت خلفا، افرادی بودند به اسم جنگجو. یعنی طرف شغلش این بوده که برود و بجنگد.
آن هم نه مثل سپاه و ارتشِ ما که در جنگ و صلح کار دارند و حقوق می‌گیرند. یک چیزی توی مایه‌های شخصیت «بربر» در کلش آف کلنز که فقط موقع جنگ درآمد دارد. شما تصور کنید طرف دارد با رفیقش درد و دل میکند و میگوید:

+ *این ماه اصلا جنگ بهمون نخورده! یه ماهه جلو زن و بچه شرمندم! این بانکم لامصب اختراع نمیشه یه وام ازش بگیریم*…
-نگران نباش داداش! این ماه رجبیه کار کساده! ایشالا اول شعبان خودم یه جنگ راه میندازم، تو رو هم میذارم فرمانده جناح راست…

+ایول حاجی! لایک کن داری به قرآن!

یا مثلا طرف صبح بی‌کار از خانه می‌زده بیرون و شب می‌آمده خانه و می‌گفته: «جنگجو شدم ننه! ایشالا جنگجویی قسمت همه!»
اینها البته دنبال دعوا و این خاله زنک بازی‌ها هم نبودند! فقط جنگ‌های چند صد نفره می‌رفتند و کمتر از حمله ی مغول را سوسول‌بازی می‌دانستند!
در همین راستا هم همواره گوش به شیپور رئیس قبیله بودند تا یک جنگ قبیله‌ایی، چیزی راه بیندازد.

رئیس قبیله هم که انگار دارد کِلش آف کلنز بازی می‌کند، همواره دنبال جناحی بود که منابع بیشتری بدهد. مثلا صبح بیدار می‌شد و می‌شِنید که کاپِ کِلن بنی‌هاشم بالا رفته، همان جا درخواست جوین میداد! شب کِلن بر و بچ بنی‌امیه میگفته: رِک همه اعضا را با دِراگ الکتریکی لِوِل مَکس پر می‌شود و درب کلنشان هم باز است! یکهو همه رؤسا لفت می‌دهند و می‌رفتند آن طرف!
البته یک تفاوتی با بربرها داشتند و آن این بود جانشان را از مخزن اکسیر دهکده در نیاورده بودند که هی بجنگند و بمیرند و نگران جانشان نباشند!
لذا خیلی از رؤسای لِوِل بالا و کولیدرهای کلن علنا چراغِ وارشان را تا وقتی که همه ی هیروهایشان مکس نشود روشن نمیکردند!
بعد در یک چنین شرایط قَر و قاطی طرف به امام سجاد علیه السلام پیشنهاد میکند که شما قیام کنید؛ ایشالا آن رئیس قبیله‌هایی که به پدر شما نامه و درخواست جُوین دادند و چراغ وارشان هم روشن بود و بیعت هم کردند ولی یاریشون نکردند و علاوه بر لفت دادن به کلن حریف پیوستند، شما رو یاری خواهند کرد!