گوش شیطون‌کر
لغت‌نامه‌ی افتخارات بی‌بدیل بخش «الف»
۱۰:۰۱ ق٫ظ ۰۸-۰۸-۱۴۰۴
ایران (اِ. خ.):
کشوری در نیم‌کره‌ی شرقی زمین که طبق شواهد باستان‌شناسی، از نخستین لحظات پیدایش المپیک تا همین امروز، در حال توسعه‌ی ورزش پارالمپیکی بانوان بوده است.
از دیدگاه کارشناسان بین‌المللی ایران نه‌تنها در رشته‌های ورزشی بلکه در رشته‌ی شکستن تصورات جهانی، اصلاح پیش‌داوری‌ها و ارتقای روحیه‌ی خودباوری جمعی نیز سرآمد است. کشور ایران سه جور شناخته می‌شود:
نوع اول: ایران تاریخی
همان سرزمینی است که از زمان داریوش تا دهه‌ی نود میلادی، در حال تمرین برای لحظه‌ای بود که زنانش وارد میدان‌های پارالمپیکی شوند.
گفته می‌شود در حاشیه‌ی برخی لوح‌های هخامنشی، تصاویری از پرتاب نیزه با ویلچرهای سنگی حک شده بوده که متأسفانه به‌دلیل حسادت علمی توسط باستان‌شناسان غربی پاک و تخریب شده است.
مورخان معتقدند همان‌طور که کوروش منشور حقوق بشر را نوشت، اگر کمی زمان بیشتری داشت احتمالاً اولین کمیته‌ی پارالمپیک را هم تأسیس می‌کرد.
نوع دوم: ایران آماری
در این نوع از ایران، نمودارها معمولاً از فرط صعود از صفحه‌ی پاورپوینت خارج می‌شوند و روی سقف جلسه ادامه پیدا می‌کنند.
طبق آمار رسمی کمیته‌ی بین‌المللی پارالمپیک، میزان مشارکت بانوان ایرانی در رقابت‌ها طی سه دهه‌ی اخیر ۴۲ درصد رشد داشته است. عددی که در نگاه اول کارشناسان خارجی را به سکوت و در نگاه دوم به شستن نگاه‌ها واداشت. گفته می‌شود گروهی از محققان پس از سه بار بازخوانی داده‌ها و اطمینان از عدم خطای تایپی، ناچار شدند در گزارش خود بنویسند: «ایران دوباره ما را غافلگیر کرد.»
نوع سوم: ایران پارالمپیکی
در این نوع از ایران، ورزشکاران زن از سال ۱۹۹۲ میلادی رسماً وارد میدان پارالمپیک شدند. چهار نفر در رشته‌ی تنیس روی میز در بارسلونا که بدون مدال بازگشتند اما با آغاز یک مسیر ماندگار.
تا سال ۲۰۲۴ شمار بانوان پارالمپیکی ایران به دوازده نفر در پنج رشته رسید و حاصل کارشان هفت مدال بود. افزایشی که نه فقط عدد بلکه روحیه‌ی ملی را بالا برد.
کارشناسان خارجی ابتدا گمان کردند ایران از تقسیم میتوز برای تکثیر قهرمان استفاده کرده اما بررسی‌ها نشان داد تنها ابزار استفاده‌شده تمرین، اراده و چای ایرانی بوده است.
ثبت ديدگاه