راه راه: آقای ترامپ عزیز، سلام…
من پیتر هستم و در خانواده ای مذهبی در یکی از محله پایین شهر لندن چشم به بیمارستان گشودم و الآن نه سال و سه ماه و هشت روز و دوازده و نیم ساعت سن دارم. که احتمالا به خاطر ساعت کاری شما و با محاسبه ی سرعت چک کردن توییتر و ایمیل‌تان وقتی این نامه به شما میرسد، نه سال و سه ماه و ده روز و بیست و یک ساعت سن خواهم داشت.
من و پدرم خیلی به شما علاقه داریم، پدرم چند ماهی است که عکس شما را در اتاقش نصب کرده و با شما دارت بازی میکند. او هر بار دارت به دماغتان میخورد از خوشحالی فریاد میزند. چند روزی هم هست که داریم به کمک تمام رفقایش، البته به جز آقای بیل که معلم ریاضی من هم هست، یک بادکنک ۶ متری از شما را درست میکنیم که مثل پسر عموی دو ساله ام، تام خیلی گوگولی موگولی ولی لخت است، اوه! البته خیالتان راحت؛ بادکنکی که شبیه شماست پوشک دارد. چند ساعتی هم هست که پدر و مادر و بچه محل‌هایمان همه و همه با کاردستی‌هایشان به استقبال شما آمده اند، یک عده بادکنک و عروسک شبیه شما و یک عده پوستر دارند و خیلی ها هم با دمپایی آمده اند.
ما مردم لندن خیلی شما را دوست داریم و ده هزار نفر پلیس را مأمور حفاظت از شما کرده‌ایم تا دوست دارانتان با نشان دادن عروسک و کاردستی‌هایشان به شما، برایتان ایجاد مزاحمت نکنند. البته بادکنک «پدر من و رفقا به جز آقای بیل» چون ۶ متر ارتفاع دارد، از همان توی کاخ باکینگهام هم دیده میشود .
پدرم میگوید شما در سیاست مثل انسان‌های دوران باستان رفتار میکنید و به دموکراسی اعتقادی ندارید. اتفاقا ما هم در انگلستان هنوز خانواده ی سلطنتی و مجلس اعیان داریم و حتی هنوز مستعمره هم داریم، ولی پدرم میگوید چون شما رئیس دموکراسی‌اید، ما به خاطر رفاقت با شما، خیلی دموکراتیک‌ هستیم.
همه‌ی این‌ها را گفتم که از آمدن شما به لندن تشکر کنم. چون هم سه فرودگاه به کلی تعطیل شد و پدرم که از کارکنان آنجاست وقت دارد تا من و بادکنک ۶ متری را به خیابان ببرد و هم چون عمل‌های غیر اورژانسی در بیمارستان‌ها انجام نمی‌شد، هیچ بیمارستانی معلم ریاضی من یا همان آقای بیل که نیاز به عمل داشت را پذیرش نکرد و چون ۲۰۰ پرواز و ۱۴۰۰ قطار کنسل شده بود، آقای بیل احتمالا یک بلیط هواپیما به سمت دیار باقی میگیرد و اگر هم نگرفت حداقل امتحان هفته‌ی بعد ما کنسل است.

دوستتان دارم، پیتر