باب یکم، چیستی پرزیدنت
و اما بعد، پرزیدنت را آن کس گویند که منتخب خلق باشد ریاست ایشان را. او را وظایفی باشد چون سامان به اقتصاد و مهیا کردن بهداشت و مذاکره و محاربه و مشاجره و متارکه و تله کابین سواری و برداشتن دست از فیلترینگ و فیلترینگ و دیوار شکنی. فلاسفه از فلاطون تا شیخ الرئیس و زیباکلام پرزیدنت را چهار قسم دانند. بدتر، بد، به و بهتر. و هر یک را خصلتی باشد. پس ای سالک ریاست گوش دار تا تو را ز هر یک گویم.
بدتر به تصریح عقلا چنین است که جانب خواص نگاه ندارد و پای ندهد اجنحه‌ی سیاسی را و اقتصاد را به زعما مسپارد و سفره‌ی خواص بر هم زند و دست و روی مشوید و متعامل با کُبّار دگر گیتی نشینان مباشد. چنین فرد را تندرو و پوپولیست دانند که خدای از او مگذرد.
بد را هرکس به نحوی گوید لکن بهترین تعبییر را سقراط در رساله‌ی پرزیدنتوس پاپاسدوپولوس چنین گوید که جانب خواص را نیز نگه دارد هرچند دایره‌ی خواصش کوچک باشد و آن را خط احمر داند. همو اقتصاد را خصولتی خواهد و گاهی به نعل است و گاهی به میخ. هم اهل خدا باشد هم خرما و تکنوکراسی را نیز داند لیک کمتر به تعامل اندیشد هرچند بی میل مباشد.
به، نه بد است و نه بهتر و میانه باشد. اهل باج به خواص است و اجنحه، اقتصاد را کینزی خواهد و تاجر مسلک باشد و اخی و خال و عم و یَک یَک خویشان خویش را صاحب منصب نماید لیک گوشه چشمی هم به دگری دارد. تعامل را خواهد اما ترسد که در حد عالی و به خفا اکتفا کند مصاحبت کُبّار را.
اما بهتر که جانها فدای او باد و خاک قدومش توتیای چشمان اهل ریاست، جناح مربوطه بر چشم وی جای دارد و وعّاد باشد و بر درونیان فحاش و بر برونیان ضحاک. جمله مناصب و اقتصاد و هر آنچه که هست و باشد به خواص تقدیم کند و اولترا نئوکینزی باشد به قسمی که واکسن رایگان را نیز پولی کند و اهل احتکار را گرامی دارد و تنها زبان پول داند و امید بر کُبّار گیتی دارد و گویی جز آنان نبیند و داخل به پشم صورتش باشد. همو در هنگام خطر همه بر گردن غیر اندازد و خویش مبرا سازد.