راه راه: پروردگارا! اینک که این مناجات را برای شما می‌نویسم، قلبم غم اندود است و فکرم مشوش.

آخر چه غمی بزرگتر از اینکه ابوی برای ما وام با بهره کم بگیرد و ما مجبور باشیم پس بدهیم؟؟؟ وا مصیبتا!!! اگر آدمی از این درد تیکه تیکه شود، رواست.
بار الها! چطور است که من حق ندارم از فرزندی‌ام استفاده کرده و از پدرم درخواست شغل و منصب در شأن آقازادگی‌ام بکنم؟
خدای من! خودت شاهدی که چقدر دوستانم من را بابت داشتن یک BMW x6 مسخره می‌کنند و می‌گویند چرا بابایت برایت بنز s600 نمیخرد؟؟ چقدر تحقیر بشوم ای خدا؟؟؟ آخر چرا این مردم چشم دیدن پیشرفت ما آقازاده‌ها را ندارند؟ مگر ما چه می‌خواهیم جز یک ویلای لوکس و یک خانه دو هزار متری و حقوق بخور و نمیر ماهی ۲۰،۳۰ میلیون تومانی و یک زندگی معمولی؟؟
ای خالق یکتا! از شما که پنهان نیست، چند شب پیش مجبور شدم خودم بروم غذایم را در مایکروفر گرم کنم. چون خدمتکار خانه دُم درآورده و برای اعتراض به حقوق کم‌اش خانه را ترک کرده‌است. چقدر بندگانت ناشکر شده‌اند خدا؟! مگر ۴۵۰ هزار تومان پول کمی است؟!
راستی یادم رفت، خداوندا! شما در قران میفرمایی «ویل للمطففین»، کاش آیه‌ای هم داشتی که می‌گفت: «ویل للفیک فروشان». چند روز پیش یک ساعت اصل سوئیس سفارش دادم به قیمت ۳۵ میلیون. وقتی آوردند دیدم ۳۵ هزار تومن هم نمی‌ارزد و فیک است. دو ساعت بغض داشتم تا اینکه خانم والده‌مان گفتند: فدای سرت نجمی جان، انگار می‌کنیم صدقه داده ایم.
پروردگارا! در انتهای این رنجنامه و مناجاتم با شما حضرت حق! باید بگویم: گناه من و پدرم چیست که زودتر راه افتادیم و به سفره انقلاب جا گرفتیم؟ چه گناهی داشتیم که جای اکازیون نشستیم و گوشت‌های خورشت توی بشقاب جلوی ما بود؟ این مردم حتی به عاروق بعد از دوغ ما هم حسادت می‌کنند و آنچنان که باری تعالی میدانند حسود لایسود.
البته ناگفته نماند که ابوی بعد از اینکه چند لقمه سر سفره انقلاب زدند، پشت میکروفون رفته و درباره ی لزوم رسیدگی به مردم محروم سخنرانی کردند. خدایا خودت این خدمتش را قبول کن.
خلاصه خدایا! ما آقازاده ها بسیار مظلومیم و سالی چهار پنج بار بیشتر نمی‌توانیم سفر برویم درحالیکه خود شما در قرآن فرموده ای: «… قل سیروا فی الارض»
خدایا ما جز تو فریادرسی نداریم، باشد که مورد عنایت خدای عزوجل قرار بگیریم.

به امید نابودی استکبار جهانی و امریکای جنایتکار
الاحقر امیر نجم الدین سلطان آبادی بالادره