یکی از پدیده‌هایی که این روزها ما در کشورمان دیدیم، حضور هموطنانی است که پاهای‌شان همراه ما روی خاک این کشور است و روح‌شان در پرواز. داخلی‌هایی که عاشق خارجند و هموطن را وقتی دوست دارند که خارجی باشد. ساده بگویم برای این دوستان، هر آنچه داخل است جن است و آنها بسم‌الله…
مرحله اول، یک بوم و دو پرچم
یکی از اتفاقات جذابی که برای این دوستان‌خارجی‌پسند رخ می‌دهد؛ حضور ۲ ایرانی با پرچم‌های متفاوت در میدان مسابقات و در برابر هم است. فرقی نمی‌کند که مسابقه مذکور، مسابقه ماست‌خوری باشد یا رقابت‌های المپیک. مهم این است که ما داخلی‌ها در هر صورت بازنده‌ایم. چرا که فردی با نام ایرانی انتخابش آن بوده که پولی بگیرد و ایرانی نباشد. اصلا ناف ما را از همان ابتدا با باخت بریده‌اند. در اینگونه موارد اصلا و ابدا تصمیم شخصی و غرور ملی فرد تغییر رنگ داده، مهم نیست. ما بدیم و ما بدیم و ما بدیم.
مرحله دوم، دختر باشد، بهتر!
جذابیت این گونه رقابت‌ها وقتی دو چندان می‌شود که طرفین مسابقه دختر باشند، نه پسر! اینگونه به راحتی بساط آب گل‌آلود پهن است و در هر حالتی باز زبان عده‌ای دراز. چرا که در طول تاریخ، بارها و بارها دیده‌اید که مسابقات ورزشی، هیچ‌گاه درگیر امور سیاسی جهان نبوده و نیستند. در مسابقات جهانی ورزشی، فقط و فقط قوانین ورزشی هر رشته مهمند، نه ملیت و سیاست داخلی و خارجی کشور حاضر در مسابقات. در مسابقات المپیک پاریس نیز، مثل سنوات گذشته، این قانون برقرار بوده و رقابت بین دو دختر تکواندوکار، برای برخی، خیلی همین‌طوری بهتر از سایر مسابقات است. تنها نکته مهم در این مسابقه نیز بازنده‌بودن کشور ایران، حتی در صورت برد نماینده خودش است. به هر حال ما خیلی بدیم و خیلی بدیم و خیلی بدیم.
مرحله سوم، برنده کیست؟
برنده کسی است که نمی‌بازد. او فردی‌ است که در هر المپیک زیر پرچم کشوری می‌رود که پول بیشتری به او می‌دهند. او محدود به خط و مرز نیست و در آسمان جهان پرواز کرده و رنگ عوض می‌کند تا پول بیشتری دربیاورد. آن وسط‌ها برای اینکه انرژی و سوختش تمام نشود تبلیغی نیز قبول می‌کند و لگد ۳ امتیازی محکم‌تری به هموطنش می‌زند. در نهایت به آنها که روزی هموطنش بودند، می‌گوید دلش برای‌شان تنگ شده و به خاک کشورش بوسه می‌زند. حالا کدام وطن؟ خدا می‌داند. برنده دقیقا آن کسی است که خیلی رو دارد و با وجود داخلی‌نشینان خارجی دوست، چراغ روهایش هیچ‌گاه نمی‌سوزد!