راه راه: ژانر کمدی: هدف نهایی در این ژانر خنداندن تماشاگر است ولی اگر به در آوردن شلوار نکشد پسندیده تر است، زیرا طاقت مهاجرت استاد را نداریم! بر این اساس کارگردان خود را موظف می‌داند از هر شیوه‌ی عقلانی چه بسا غیر عقلانی استفاده کند. حتی کارگردان در تیتراژ اول فیلم می‌توانند اعلام کند «فحش گذاشتم هرکی نخنده» .
بازیگران در این ژانر، باید مهارت بالایی در ملق زدن، بی توجهی به شئونات و صدای گنجشک و سنجاب در آوردن را داشته باشد.‌ البته امروزه ساختن این چنین فیلم هایی به سهولت امکان پذیر است چون با منعکس کردن رفتار و گفتار مسئولین، می توان کار را در آورد!

ژانر اجتماعی: ژانر بسیار محبوبی که هر بزرگواری دستش به دوربین رسیده مشغول به ساختن فیلم، در این ژانر شده است. هدف کارگردان در این فیلم‌ها نشان دادن زیر پیرهنی چرک، اعتیاد، فقر، بدبختی، رابطه های ضربدری، مربعی و… به مقدار حال بهم‌زن است. جوری که بعد از دیدن فیلم‌ خوردن قرص اعصاب و گریه و زاری سفارش می‌شود. متاسفانه این ژانر در دنیا به اشتباه حول محورهای راستگویی، خوشبختی و زیبایی استفاده می شود که مشخصا یک تلاش مذبوحانه غربی برای گمراه کردن سینمای ایران از مسیر فاخر خود است!

ژانر سیاسی: ژانری که برخلاف مردم ایران از زمان پمپرزی تا لحظه احتضار همگی سیاستمدار و آخرِ همه چیز هستند، هنوز در سینما جا نیفتاده است و ریپ می زند. از آنجایی که سیاست پدر و مادر ندارد، این ژانر هم بی صاحب مانده و هر که زورش برسد و حزبش بر سرِکار باشد می‌تواند از آن استفاده کند. مهمترین ویژگی این ژانر تعداد بالای فیلم‌های توقیفی نسبت به منتشر شده ها است! و با تغییر دولت، ممیزی‌ها جابجا می‌شود و تعدادی از آن‌ها رفع توقیف می‌شوند.

ژانر عاشقانه (یا گل و بلبل): این ژانر با فیلم (سام و نرگس) باعث سوء تفاهم های بسیاری بین رفقای جینگ! شد، طوری که چندین ازدواج ناخواسته و چندین ضرب و شتم به پا خواست! با این وجود بسیار طرفدار دارد و جوانان زیادی را به سوی خود جذب می‌کند. اما پرسشی که پیش می‌آید این است «پس چرا آمار ازدواج بسیار پایین است؟» ولی این پرسش به ما ربطی ندارد و ما مثل بعضیا نیستیم که درمورد هر کلامی، زیبا نظر بدیم!