شورای بهره‌وری با ناگشایی مدارس با شعار «گاه گشایش در ناگشایی‌ست» شروع به فعالیت کرد. طبق اعلام بخش روابط خصوصی همین شورا، شناسایی و ایجاد دلایل تعطیلی و مجازی‌سپاری پیاپی مدارس و به دیوارچسباندن آن‌ها، از وظایف اصلی این شورا خواهد بود. آقای شنسلیان ضمن بیان اینکه در برهۀ حساس کنونی و این‌ها، همزمان باید هم به این وجه مسئله و هم آن وجه مسئله و مشکلات توجه کرد اشاره داشت: برودت یا آلودگی که خبر نمی‌کند. هیچ‌کس نمی‌داند هوا کی آلوده یا سرد می‌شود. مثل کرونا که لاکردار خبر نمی‌کرد. این‌ها همه‌‌شان چرخ‌های یک سه‌چرخه‌اند!
وی هم‌چنین به ضرورت حفظ چهارستون بدن دانش‌آموزان تأکید ویژه (با قارچ و پنیر) کردند و گفتند: ما که قدیم تو سرما و مریضی می‌رفتیم مدرسه چه شدیم؟ و در این نشانه‌هایی است برای آنان که می‌اندیشند.
شنسلیان در ادامۀ این ضرورت به تعطیلی مدارس در آینده، هنگام رویارویی با کلان‌مشکلات اشاره کردند. مثل کشیدن مو دانش‌آموزان توسط یکدیگر، گم‌کردن وسایل گران‌قیمت مثل پاک‌کن‌ژله‌ای در مدرسه، کاهش اعتمادبه‌نفس دانش‌آموز هنگام توبیخ توسط معلم، مصرف‌ بی‌رویۀ ماژیک و گچ تخته، ست‌ نبودن شلوار و پیراهن فرم مدرسه، خراب‌شدن شیر آبخوری‌ها، سُرخوردن دانش‌آموز در سالن‌ها و کثیف‌شدن سرویس‌های بهداشتی. سپس ایشان توضیح دادند که این‌ها همه توجیحات علمی دارند جان سقراط.
این مقام مسئول دربارۀ پرسش از تأثیرگذاری تعطیلات مستمر بر مغز دانش‌آموزان پاسخ دادند: ما دانش‌آموزان عزیز را تنها نمی‌گذاریم؛ وعده می‌دهیم بر مغز ما هم تأثیر بگذارد.
در پایان شنسلیان به شکایات و نچ‌نچ‌های اولیاء از تعطیلی‌ها اشاره کرد و اذعان کرد این تعطیلی‌ها نه‌تنها باعث نزدیکی و همدلی اولیا و معلمان بلکه باعث نزدیکی معلمان با اولیا نیز می‌شود. همین که اولیاء متوجه شوند نمی‌توانند به‌اندازۀ یک «صبح تا ظهر» بچه را تحمل کنند ولی ما هر روز در مدارس با دویست تا از همین اجناس رو‌به‌رو هستیم، مایۀ نزدیکی است. این تعطیلی‌ها باعث می‌شود آن‌ها ما را درک کنند و ما هم خوشی آن‌ها را.
در پایان نشست، ایشان قبل از آنکه از مدرسۀ خصوصی ریش‌هوشان در خصوص فرزند سرتقاری‌اش تماس بگیرند، در حالی که آبمیوۀ نشست را در جیب کتش فشار می‌داد اذعان داشت: مدارس خاص دربارۀ بستر برقراری مجازی و تعطیل‌بودن یا نبودن باید مثل باقی مدارس باشند. مگر خودشان برنامۀ دیگری داشته باشند.

پایان خبر