راه راه:

🔸 از منظر فرم و محتوا

اگرچه بحث تطابق فرم و محتوا قبلا مطرح شده ولی به نظر می‌رسد فیلم «مسخره‌باز» را می‌توان طلیعه آغاز بحث تطابق اسم و فرم و محتوا دانست. کارگردان در این فیلم درست در نقطه تقاطع اسم، فرم و محتوا در فیلمش ایستاده است و اگرچه ایستاده مکروه است اما خب همانطور که در فیلم هم دیدیم آب به میزان کافی وجود دارد و از این نظر مشکلی نیست.

🔸 از منظر نماد

برخی فیلم‌ها از زیادی نماد و نشانه در فیلم رنج می‌برند ولی مسخره باز از کمبود فیلم در نماد و نشانه رنج می‌برد! یعنی در واقع آنچه نمادهای موجود در مسخره‌باز را اذیت می‌کند وجود کمی فیلم و سینما در آن لالوهاست. امید است فیلمساز در آثار بعدی خود به همین میزان از سینما و فیلم هم مقید نبوده و به یک عالمه نماد و نشانه‌ای که در دست دارد اجازه حضور حداکثری بدهد. اصلا مخاطب آمده است سینما که نماد ببینید و نشانه کشف کند وگرنه فیلم را که الان توی هر بقالی کنار شانه تخم مرغ می‌فروشند. نمادت را عشق است سالار.

🔸از منظر زمان فیلم

یکی سوال که اساتید و کتاب‌ها و کلاس‌های آموزش سینما سعی می‌کنند به آن پاسخ دهند این است که یک فیلم چه زمانی باید تمام شود؟ اما مسخره‌باز این سوال را بدین شکل مطرح می‌کند که اساسا یک فیلم چرا باید تمام شود؟ بخدا!
یعنی وقتی شما می‌توانی هی فیلم را کش بدهی و هی سکانس‌های فان و جنگولک توی فیلم بگذاری مگر مرض داری فیلم را تمام کنی؟ حالا باز باطری دوربین تمام شود یا برق‌ها برود یا تهیه‌کننده شاکی شود یک چیزی وگرنه مگر آدم دیوانه باشد یک چیزی مثل مسخره‌باز را تمام کند. دور هم خوش می‌گذرد دیگر.

🔸از منظر چرا

سوال‌های مختلفی که درباره مضمون، محتوا، پیام، فرم و… که پیرامون یک فیلم وجود دارد را در مورد مسخره باز می‌توان کلا در یک سوال خلاصه کرد: چرا؟ کلا چرا؟ نه، دقت نکردید، عرض کردم ناموسا چرا؟
حیف که تعداد کلمات من تمام شده است وگرنه تا صبح می‌پرسیدم چرا بلکه به یک جواب قانع کننده برسم ولی عجالتا در پایان فقط عرض می‌کنم: چرا؟