راه راه: پخش نوروزی سریال پایتخت۶ با پایان باز رها شده و ساخت و نمایش آخرین قسمت آن به بعد از شکست بیماری کرونا موکول شد. با این حال ۱۵قسمت پخش شده از این سریال برخلاف پایتخت ۱تا ۵ نتوانست رضایت مخاطب را جلب کند و با نقدهای محتوایی و فنی فراوانی از سوی مردم و کارشناسان حوزه‌های مختلف روبه‌رو شد. اما اگر بخواهیم از زاویه طنز به این سریال نگاه کنیم متوجه تفاوت فاحشی در نوع و کیفیت طنز پایتخت۶ با سری‌های قبلی‌اش می‌شویم.

با نگاهی به ۵فصل قبلی مجموعه پایتخت می‌توان گفت این سریال در ایجاد موقعیت طنز اثری صاحب‌سبک محسوب می‌شود. موقعیت‌های کمیکی که حاصل اعمال و رفتار‌های شخصیت‌های ساده و بی‌آلایش بود. شخصیت‌هایی با جایگاه درست و مناسب در خانواده و جامعه که اگر هم عیب و نقصی داشتند به جایگاه‌شان در خانواده خللی وارد نمی‌شد. نمونه‌اش بابا پنجلی که با همه حرف‌ها و رفتارهای نابه‌جایش همان جایگاه قابل احترام پدر را در خانواده داشت. نزدیک بودن به تجربه زندگی اجتماعی و ملموس و قابل درک بودن برای مخاطب هم یکی دیگر از وجوه تمایز شوخی‌های پایتخت با دیگر فیلم و سریال‌های طنز بود. ویژگی‌هایی که راز محبوبیت و ماندگاری این سریال و شخصیت‌هایش در خاطر مردم است. با طنزی مانا و بدون تاریخ انقضا که هنوز هم تکرارهای مکررش در آی‌فیلم از مخاطب خنده می‌گیرد.

 نویسنده در فضای سینما و تلوزیون چهره مظلومی است که کمتر به چشم می‌آید. ولی حال و روز پایتخت۶ به خوبی توانست جای خالی یک نویسنده خوب را نشان دهد. پیش از این محسن تنابنده به عنوان مغز متفکر مجموعه پایتخت معرفی می‌شد. اما در پایتخت شش و با نبود مرحوم خشایارالوند، تنابنده و آرش عباسی که نویسندگی مجموعه را بر عهده داشتند نه در برداشتن قدم رو به جلو که حتی در تکرار همان روزهای خوش و گذشته پایتخت هم ناتوان بودند و با چوب حراج زدن به اعتبار و ویژگی‌های مثبت این سریال، خود را وامدار دیالوگ‌های احمد ذوقی کردند! پایتخت۶ از نداشتن یک قصه محوری جذاب و البته بانمک که خرده موقعیت‌های فرعی حول محور آن سر و سامان بگیرند رنج می‌برد. حتی رو کردن برگه بازگشت بهبود و سندروم دست بیقرار و حضور بهتاش در ورزشگاه آزادی هم نتوانست کمکی به انسجام کلی طنز و قصه در این سریال بکند. پایتخت۶ خود دچار سندروم متن بیقرار بود و از ابتدا تا انتهای سریال شاهد شخصیت‌های سرگردانی بودیم که به امید ایجاد طنز در موقعیت‌های پراکنده و بی‌ارتباط قرار می‌گرفتند و ناموفق وارد سکانس بعدی می‌شدند. تیم دونفره تنابنده و عباسی هربار که خواستند موقعیت طنزی در سریال ایجاد کنند نتیجه شده بود سکانس‌های طویل با چگالی به شدت پایین شوخی و خنده. برای درک بهتر می توان این نکته را به یکی از قسمت‌های خود پایتخت تشبیه کرد. صحنه‌ای را که ارسطو یک‌جرعه آب زم زم را با ۱۰لیتر آب لوله‌کشی مخلوط کرد به یاد بیاورید. موقعیت‌های طنزی که نویسندگان در پایتخت۶ ساختن همانند همان ترکیب ارسطو بود. شوخی‌های ناقص و الکن که با صدها لیتر آب قاطی شده بود!

و اشتباه بزرگ تیم نویسندگان این بود که فکر کرده بودند با استفاده از شوخی‌های فضای مجازی می‌توانند ضعف‌شان در داستان‌پردازی و طنزپردازی را جبران کنند. شوخی‌هایی که در استفاده از همان‌ها هم ناشیانه عمل کرده بودند. از چپاندن زورکی درون داستان که بگذریم. بعضی از این شوخی‌ها به دلیل مبتذل بودن همه‌گیر نبود و برای بخشی از مخاطبین آشناپنداری که باعث همان لبخند لحظه‌ای می‌شد را هم ایجاد نمی‌کرد. بخش دیگر هم آنقدر نخ‌نما و تکراری بود که اکثر مخاطبین بارها در شبکه‌های اجتماعی دیده بودندشان. می‌توان گفت بخش زیادی از طنز پایتخت۶ دارای تارخ انقضا بود که احتمالا بازپخش‌های بعدی آن غیر‌قابل‌تحمل‌تر هم خواهد بود. کاش آی‌فیلم اشتباه تیم سازنده را تکرار نکند و به همان ۵قسمت رضایت بدهد!