راه راه: محمدرضا شجریان: ماجرا از آن‌جا آغاز شد که شجریان در مصاحبه‌‌ای مدعی شد که اسلام و مذهب در طول ۱۴۰۰ سال با هنر دشمنی کرده است. در نتیجه پروژه‌ی اسطوره سازی شجریان توسط منورالفکران کلید خورد. عده‌ای بودند که تا قبل از این، اگر صدای شجریان را در تاکسی می‌شنیدند، به راننده می گفتند: ” این چیه بابا همش ناله می‌زنه. یه شادشو بزار حال کنیم!” اما پس از این ماجرا، اگر صدای شجریان به گوش این افراد می رسید، استاد استاد گویان اقدام به رقص عارفانه و گریبان چاک دادن می‌کردند.

البته عدم آشنایی کامل با اسطوره‌ی جدید باعث می‌شد که گاها این افراد در تشخیص صدا دچار اشتباه بشوند. مثلا در یک مورد هنگامی که شخص مورد نظر مشغول چاک دادن گریبان خود بود و می‌گفت: “الهی بمیرم استاد شجریان! انقدر اذیتت کردند که صدات پر از خط و خش شده!”،  با تذکر یکی از اطرافیان که صدای در حال پخش، مربوط به محسن چاوشیه نه شجریان به اشتباه خود پی برد و مجبور شد که خود را جمع و جور کند!

برخی نیز که تنها افتخار معنوی‌شان در زندگی، چند روزه‌ی کله گنجشکی در کودکی بود، از نوستالژی ربنای شجریان می‌گفتند و به صدا و سیما به خاطر عدم پخش صدای او فحش می‌دادند. همچنین عده‌ای از افراد با هجوم به صفحه‌ی اجتماعی شجریان و با گذاشتن کامنت‌هایی نظیر: “استاد! سه تارت تو چشمم!” ، “استاد عزیز! صدای من در مقابل شما به سان عر‌عر کردن می‌ماند، خواهشا شما هم لایک کنید!” به ابراز محبت نسبت به او پرداختند.

در قسمت بعدی به یک اسطوره‌ی مجازی در زمینه‌ی سیاست خواهیم پرداخت