انسان موجودی‌ست اجتماعی و به اصطلاح خودمانی‌تر، خون‌گرم، خصوصاً نوع مؤنث آن. به نحوی که اگر جمعی از آنها را بدون آب و غذا در بیابانی خشک رها کنید، بدون اینکه ذره‌ای اذیت شوند ساعت‌ها در مورد مسائل مختلف از جمله ازدواج دختر اقدس خانم تا بررسی آخرین تحولات سیاسی در قرن اخیر صحبت خواهند کرد.

این خصوصیت انسان، موجب شد که برای زندگی گرد هم بیایند. آنها در پاسخ به سوال «چگونه بزیستم که زنده بمانم» کم‌کم به این رسیدند که به جز خوردن و خوابیدن، سرپناه هم جز پاسخ‌های این سوال محسوب می‌شود؛ ولی از لحاظ سختی پیاده‌سازی، از باقی پاسخ‌ها (همان خوردن و خوابیدن)، ده هیچ جلوتر است.

آنها سعی کردند میانبر زده و مثلا زرنگ بازی در بیاورند و به راحتی با وسایل ساده‌ای همچون برگ درخت و حتی میوه‌ها سرپناه بسازند؛ ولی با شکست سختی مواجه شدند که موجب غضب همسرانشان قرار گرفت، پس از ترسِ غضب آنها هم که شده تنبلی را کنار گذاشتند و با استفاده از چوب درخت، سنگ و زحمات بسیار سرپناه‌هایی محکم ساختند.

سرپناه، این کلمه شش حرفی سرآغاز چشم و هم‌چشمی، بین جاری‌ها شد و این سوال را مطرح کرد که «سرپناه کی خوشگل‌تره؟» پاسخ به این سوال از روابط بین جاری‌ها فراتر رفت و به کشور‌ها و قاره‌ها رسید. افرادی هنرمند به استخدام در آمدند و سرپناه‌هایی طراحی کردند و ساختند از این‌جا تااااا آنجا که یکی از یکی دیگر چشم دَر بیارتر بود و در زیبایی از هم سبقت می‌گرفتند و لایی می‌کشیدند.

با گذشت زمان سرپناه‌ها کلاسشان بالاتر رفت. هر چه باکلاس‌تر، قیمتشان هم نجومی‌تر تا جایی که در سال‌های اخیر، دیگر با تلسکوپ‌های فوق قوی هم دیده نمی‌شوند و اندازه آنها نیز آب رفته و از سه‌ایکس لارج به مدیوم و حتی به کمتر از آن رسیده‌اند و از رشد افقی به رشد عمودی تنزل مقام پیدا کرده‌اند. امید است که این سیر رشد و قیمت با یک دنده عقب به زمان‌های قبل بازگردد.