۱. اول چرایی مبارزه را بفهمید

اصلاً چرا باید با تروریسم مبارزه کنیم؟ زشت نیست که می‌خواهید همه چیز را با خشونت بیامیزید؟ آمدیم یکی قمه گذاشت زیر گلویتان، خواست سرتان را بِبُرَد. شما باید او را بزنید؟ این کولی‌بازی‌ها دیگر چیست. آرام باشید. 

۲. با محبت خارها را گل کنید

اگر تروریستی بمب می‌گذارد و مثل منی را می‌کُشد؛ باید ببینیم چه‌طور با آن تروریست رفتار کردیم که کارش به این‌جا رسیده است. مثلاً همین ابوبکر البغدادی؛ باید برویم با زبان نرم به او بگوییم: «اَلمستر ابوبکر البغدادی! البُزُرگ، اَلوَحشی، اَلگوگولی، اَلاقا این راسُ البریدن شما وِری فِعلُ القبیح.» 

من مطمئنم اگر سرتان را نَبُرد و شما زنده بمانید قطعاً می‌توانید تاثیر سخنتان را در او ببینید. 

۳. از شیوه‌‌های خیلی خیلی نوین استفاده کنید

به تروریست‌ها سلاح بفروشید. یکی از شیوه‌های تربیتی خیلی خیلی نوین، نوین‌تر از آن‌چه فکرش را بکنید، همراهی با خاطی در ابتدای مسیر است. پس از همراهی با او، وقتی فرد نتیجه زشت کارش را دید، آن موقع به او تذکر می‌دهید که کارش غلط است. 

هم اکنون اردوغان با فروش سلاح به اسرائیل همین شیوه‌ی مبارزه با تروریسم را پی گرفته است. به این شیوه، شیوه‌ی «رجب طیب اردوغان» یا به اختصار «اردوغانی» نیز می‌گویند. 

۴. یادتان باشد چاقو، دسته‌اش را نمی‌بُرد

گسترش تروریسم باعث می‌شود دایره‌اش این قدر وسیع شود که همه در آن جای بگیرند حتی شما دوست عزیز! آن وقت شما که دیگر نمی‌توانید با خودتان بجنگید. می‌توانید؟ این‌طوری دیگر مبارزه‌ای هم در کار نیست. 

۵. کثیف نباشید

کسانی که به چشمان تروریست نگاه نمی‌کنند و آدم‌هایی را که کشته می‌بینند، این‌ها آدم‌های کثیفی‌اند. به جای نگاه کردن به آن کمربند انتحاری تروریست، به چشمانش زل بزن. آن اندوه مبهم معنادار را دیدی؟ آفرین! حالا دیگر بی‌خیال مبارزه شو. 

۶. لطفاً توهم تروریست نزنید

کمی فکر کنید. شاید تروریسم در نگاه توست، نه در بمبی که بین مردم منفجر می‌شود. به هر قاتلی که نمی‌شود، برچسب تروریست زد. به هرحال قاتل‌ها هم آبرو دارند.