برای سریال ساختن در عصر حاضر کشور، ابتدا باید توجه کرد که صبح و ظهر چگونه بوده و پیش‌بینی نمود که شب چگونه خواهد شد. یکی از پلتفرم‌هایی که در عصر حاضر بالا آمده و تا شب نیز دوام خواهد داشت، VODهای اینترنتی هستند.
دیگر عصر CD و DVD و از این‌جور لوح‌های فشرده گذشته است. باید در لحظه به اینترنت متصل شد و سریال را دید و قسمت بعدش را دید و قسمت بعدترش را نیز دید و …. تا کلاً سریال به اتمام برسد. شب شده است و باید خوابید که ناگهان بانگ اذان سر می‌زند و نماز صبح را اقامه و به سمت کار حرکت کرد؛ کلاً در عصر امروز، خواب تنها در سرکار معنا پیدا می‌کند و ارباب‌رجوع هم در برساخت‌های ذهنی عقب‌مانده خود مانده و توقع چرت نزدن دارد.
اما چگونه فیلم‌نامه بنویسیم که همیشه محتوا برای پلتفرممان جور باشد؟ ابتدا با کارگردان‌های صاحب‌تجربه دیدار می‌کنیم و از آن‌ها می‌خواهیم تا محتواهای قبلی و پرفروشش را مجدداً تکرار کند. این کارگردان‌ها با رقیق نمودن عصاره گرفته‌شده از محتوای فیلم ترکی‌های بازار، محتواهای خوبی تولید نموده‌اند که بازار را تشنه غلظت بیشتر کرده‌اند. مخاطب، طالب محتواهایی با چند سانتی‌متر فاصله از فیلم‌های نه‌چندان جور است و گاهی کارگردان ما به ما پیشنهاد می‌دهد که قیمه‌ها را داخل ماست‌ها بریزد که جلویش را می‌گیریم؛ البته که نگذاشتن ما به علت دگم و بسته بودن ناظران محتوا است و کم‌کم آن‌ها را نرم خواهیم نمود.
با گذر زمان ممکن است غلظت فیلم ترکی سریال ما، جوابگوی تمنای مخاطب نباشد و در مواردی با کاهش فروش روبه‌رو شویم. راه‌حل برون‌رفت از این چاله، مبهم نمودن کار است. روانشناسان معتقدند که ابهام در ذهن، مخاطب را ترغیب به فهم کامل و میل او را سرکش می‌کند تا جایی که بله…
فضا را باکمی دود، ابهام‌برانگیز می‌کنیم. برای طبیعی نمودن کار، سیگار به دست بازیگران می‌دهیم و از نماهای مختلف و با سرعت فریم‌های مختلف، از آن‌ها تصویربرداری می‌کنیم. ممکن است در بلندمدت، بیماری‌هایی نظیر آسم، سرطان ریه، سرطان حلق، سرطان نای و دیگر امراض، سراغ بازیگران (جلوی صحنه) و افراد پشت‌صحنه بیاید که این موضوع، درجه اهمیت بسیار پایینی دارد و نکته مهم، میل مخاطب به ابهام‌برانگیز بودن و تماشای محتوای ابهام‌برانگیز است.
البته که فیلم‌نامه بسیار اهمیت دارد و از سریال‌های قبلی استفاده می‌کنیم و حواسمان هست که اسامی افراد را عوض نماییم.