اسفند نگو! ماه بد خانه‌تکانی
ماهی که در آن پیر شود فصل جوانی

آن ماهِ پُر از آه! که از دست کمر درد
ره رفتن و بنشستن و خفتن نتوانی

کارم شده جارو زدن و شستن و رُفتن
حالا شده‌ام آدم مجنون و روانی

فرموده زنم خوب سرامیک بسابم
با دیدنش از دور بگردد هیجانی

تا جان به لبم آوَرد، این‌بار نموده‌ست
با دسته‌ی جارو و تی و فرچه تبانی

هرلحظه به من خیره شود با غضب و بغض
گویی که منم عامل تشدید گرانی

من نیز رمانتیک شدم؛ گفتم عزیزم
بانوی من، ای نازِ من، ای دلبرِ جانی

جای غضب و بغض فقط امر بفرما
اجرا بشود امر تو بی‌وقفه و آنی

گفتا به عمل کار بر آید نه به گفتار
ورنه همه جا پر شده از لاف زبانی

اینقدر نکن وِروِر و اینقدر نزن زِر
یک‌ذرّه بیاموز تو از مردِ فلانی

او تِی‌کش و جاروزنِ قهّار و تواناست
تو سر به‌هوا فرق تی و دسته ندانی

گفتم زن همسایه خودش دست‌به‌کار است
از پنجره برخیز و ببین تا که بدانی

کوبید به پهنای سرم دسته‌ی جارو
نالید که اینقدر نکن چشم چرانی!!

گفتم که مرا نهی نمودی تو ز منکر
ای‌کاش که این کار تو می‌بود لسانی!

القصه در این ماهِ جگرسوزِ شب‌ و روز
از من پدری سوخته و نیست امانی

بداهه سرایان: طاهره ابراهیم‌نژاد، سیدمحمد صفائی، فرشته پناهی، محمود حسنی‌مقدس، یاسر پناهی‌فکور، حسن اویسی، زهرا فرقانی، احد ارسالی