این روز‌ها فقط امنیت جانی مهم نیست. امنیت روانی هم مهم است. باید از توجه به رسانه‌هایی که اراجیف می‌بافند دوری کنیم. البته همواره باید دوری کرد. اما در حال حاضر بیشتر. مثل نوشابه که همیشه مضر است ولی برای دیابتی‌ها مضرتر.
بر هم زدن امنیت روانی علاوه بر اینکه در دنیا زندگی‌مان را مختل می‌کند، در قیامت هم عقوبت دارد و حق‌الناس محسوب می‌شود.
در این وضعیت کودکان مثل دیابتی‌ها هستند و اخبار مثل نوشابه‌های مرگ‌بار. با اخبار جنگ هر لحظه امنیت روانی کودکان را بیم فرو‌ریختن است. یعنی یک خبر کوچولوی جنگی برای کودک مثل خبر رسیدن متفقین به برلین برای هیتلر است. حتی بدتر! مثل خبر حمله‌ی موشکی سپاه برای نتانیاهو.
در این روز‌ها حق‌الناس کسانی که ناخواسته امنیت روانی کودکان را خدشه‌دار می‌کنند، کم از پیر پاتال‌های آلبانی‌نشین ندارد… نگویید: «من با شلوارک نشستم پای اخبار و ماست و خیارم رو هورت می‌کشم، این گودزیلا هم که سرش تو اسباب‌بازی‌هاشه!» نه! گودزیلای شما به مثابه‌ی واحد ٨٢٠٠ اسرائیل در حال شنود است و عین نویسنده‌های بالیوودی صحنه‌های جنگ را در ذهنش طراحی و کارگردانی می‌کند. همان‌قدر خشن و عجیب. عجیب مثل آدم کشتن با موز که فقط در فیلم هندی شاهدش هستیم. بعد هم مانند شهرک‌نشین‌هایی که آژیر خطر شنیدند می‌ترسد…
بنابراین این روزها شبکه پویا را بیشتر تحمل کنید و تحلیل‌های راه‌بردی خود از شرایط منطقه و درگیری‌ها را به نقطه‌ی کور راداری گودزیلا منتقل کنید! البته اگر نقطه‌ی کور داشته باشد…
گودزیلای‌ ما که تا چند خانه آن طرف‌تر را هم مثل گلوبال‌ هاوک رصد می‌کند و داده‌های آماری را مانند ابر‌رایانه‌های ناسا تحلیل و بررسی می‌کند. حتی پیش‌آمده که رمزنگاری مکاتبات پیامکی من و مادرش را از خودمان سریع‌تر انجام داده. از آن بالاتر، به مادرش پیشنهاد‌هایی هم برای تقویت زبان رمزی داده‌!
خلاصه اینکه دنیای ذهنی کودکان مثل شبکه پویا است. با رساندن اخبار جنگ به ایشان، شبکه را به شبکه‌ی نمایش که چهارشنبه‌ها ژانر وحشت پخش می‌کند، مبدل نکنید.
این خراب‌کاری در ذهن بچه به سادگی هورت کشیدن ماست و خیار است. اما اثرش دائماً باقی می‌ماند. یک دیالوگ ساده بین پدر و مادر یا روشن بودن اخبار و اینستاگرام و غیر ذلک کافیست تا ذهن کودک مشوش شود.