خدایا! تقاضای داشتن خودرو سالهاست که در صدر جدول دعاهایم نشسته و پایین نمی‌آید.
به جان خودم قسم، خواهم که او را پایین کشم اما، او نگاه به دلار دارد و عزم بالانشینی.
خدایا می‌دانم ماشین‌دار شدن من همچون پایین آمدن دلار است محال و ناشدنی، اما پرودرگارا «تو آنی که توانی جهانی تپانی ته استکانی.»
خدایا پس فقط از تو می‌خواهم ماشینی ده که آن به.
و ماشینی ده که مدل آن به.
اگر داخلی بُود به و اگر خارجی بود، بِه بِه.
خودت فرمودی از شما حرکت است و از من برکت. اما من در خیابان‌ها حرکت نمودم بی‌برکت، برکت در سایت ثبت‌نام خودرو بجستم اما افسوس نجستم.
خدایا برکتت از آن کیست؟ خودروساز یا با مشکلات‌بساز؟
خدایا فرمودی که گذشت کنید. بخاطر فرمانت از برکت خارجکی گذشتیم، با این مدل سایت و ثبت‌نام از برکت نو هم گذشتیم. البته خدای‌من، بی‌پولی هم بی‌تاثیر نبود.
خدایا آن ده که آن به. خودرویی ده که راه رود. بنزین کم خواهد و همه‌جا همراه شود. به خصوص در طرح ترافیک.
خدایا فرمودی قناعت کنیم، کردیم، پس برکت را ول کردیم.
پس خدایا تو هم وسایل عمومی به سهولت فرست. نه دوساعت یک‌بار آنهم مملو بار.
خدایا آنگاه که برکت عمومی نشانم دهی، آزار خلق خویش نشانم دهی.
پس مهربانا در اتوبوس و مترو جای وسیعم ده. و از خلق تنگاتنگ، نجاتم همی‌ده.
خدایا گویند که کفش کهنه در بیابان نعمت است، پس اتوبوس واحد هم، بهتر از اسنپ است. به من صبر ده که در ایستگاه نشینم و ساعت نبینم. علفی زیر پای خود نبینم و موهای خود رنگ دندان نبینم ولی اتوبوس در وقت، بینم. همان به اتوبوسی سروقت به.
خدایا با همه‌ی این احوال، آرزویم بُود که چرخی زیر پایم بُود. چه بهتر که موتوری هم داشته باشد. چهار چرخ به ولی دوچرخ هم به به.
خدایا عهد و عیال حفظ کن و جایشان روی دوچرخ فراخ کن. البته دوچرخ را موتوردار کنی بِه بِه.