ای رفته از فراق تو تاب و توان من
ای داغ بوسه بر لب تو بر دهان من

افتاده‌ام من از غم هجرانت از نفس
سوزانده داغ هجر تو تا استخوان من

مهمان شو گاه بر سر خوانم که بی‌رخت
پایین نمی‌رود ز گلو لقمه نان من

دانه بلند و نیمه؛ به هر شکل قانعیم
برگرد بی تو مثل کویر است خوان من

ماهی و مرغ و گوشت که دیگر توهم است!
بالا نرو تو هم ز خیال و گمان من

گرد سبوس‌های تو وقت نبودنت
چون سرمه گشته روشنی دیدگان من

رفتی خوراک خوان ز ما بهتران شدی
یک لقمه هم بیا و بشو نوش جان من

مسئول وقت توصیه کرده گران نشو!
پس گاز کش ندو! که بُریدی امان من

یک ذره هم به توصیه‌ها گوش کن عزیز!
رویانده مو ز این همه گفتن زبان من

یک شب به خواب سفره‌ی من لااقل بیا
دانه بلند خوشمزه، اما گران من!