مسعود پزشکیان در دسته‌ی افرادی جای می‌گیرد که گویی مذاکرات سیاسی و شوخی‌های سوررئال را در مخلوط‌کن زندگی به هم آمیخته‌ است. اگر جلسه هیئت دولت را یک موقعیت کمدی انتزاعی تصور کنید، او همان کسی است که وسط بحث بودجه، ناگهان درباره فلسفه وجودی و چای سرد شده در لیوانِ وزرا سخنرانی می‌کند.
او کسی است که نمی‌گذارد شرایط، او را تغییر دهد. بلکه مصمم است که شرایط باید با او وفق پیدا کند. مانند پوشیدن کاپشن که از تابستان تداوم داشت و شرایط جوی بالاخره در زمستان به زانو درآمد.
در سخنرانی‌ها منتظر این هستیم که گفته شود: «ممنون که انرژی گذاشتین خندیدین» ولی خیلی جدی تمام می‌شود.

نقاط قوت

مهارت تبدیل تنش به طنز:
چنین شخصیتی می‌تواند در میانه یک نشست خبری بین‌المللی که سوالات پرتنش اقتصادی و سیاسی پرسیده می‌شود؛ با چند سوتی کلامی و غیرکلامی، جو را از حالت خشک و رسمی و ضد ایران، به فضای مهمانی خانوادگی بعد از ناهار روز جمعه تغییر دهد.

استادِ جایگزین‌های عجیب:
کلمات، این شخصیت را نمی‌توانند محدود کنند بلکه ایشان به کلمات بار و معنا می‌دهند. پرتاب ماهواره‌بر و موشک‌های فراصوت و پرتابه‌های نظامی را به «موشک هوا کردن» تعبیر می‌کند و باعث ادبیات‌سازی می‌شود.

سفیرِ پیشنهادهای غیرمنتظره:
در یک نشست بین‌المللی ممکن است ناگهان پیشنهادهای خارق‌العاده بدهد. مثلا بگوید به جای تحریم‌ها، جهان را با زمین گذاشتن سلاح‌ها مدیریت کنیم.

نقاط ضعف

سوم شخص درون:
او همیشه در امور مرتبط بین مردم و حکومت، خود را سوم شخص می‌گیرد. به دولت می‌گوید باید بشود و به مردم می‌گوید مردم… این کار نشده است. چرا نشده است؟ اینکه او دقیقا مسئول چه کاری است مانند یک راز نهفته است.

حافظه سینوسی:
نام وزیران، متن سخنرانی و صحبت‌های خود درباره بنزین و دلار را گاهی فراموش می‌کند اما دقیقاً به خاطر دارد که…. تا کنون اطلاعی در دسترس نیست که دقیقا چه چیزی را به یاد دارد.

توصیه ما در تعامل با آقای پزشکیان این است که از سوالاتِ انتزاعی، مبنایی و تخصصی بپرهیزید و درکل به او سخت نگیرید. مثلاً نپرسید برنامه‌تان برای این مسئله چیست؟ چون پاسخش فرازی اخلاقی از نهج البلاغه است.