شما یادتان نمی‌آید، من هم یادم نیست، اصلا هیچ‌کسی یادش نیست… دیرینه‌شناسان معتقدند که از زمان انسان‌های اولیه تا انسان‌های قبلِ ماییه (!) خبر، خبر بود. یعنی هر چیزی، خبر نبود. متوجهید که؟! فقط خبر، خبر بود که جمعش می‌شد اخبار! یعنی خبرنگار [به‌درد بخور و این‌کاره] فقط و فقط با تحقیقات میدانی، سوژه را در گرمای تابستان و یا سرمای زمستان رصد می‌کرد و بعد از کلی تحقیق و تفحص و سوال و پرسش‌نامه و توکل به خدا و توسل به ائمه‌ی اطهار خبر را منتشر می‌کرد. اما امروزه [خبرنگار به‌درد نخور] چنین نیست؛ یعنی اصلا به این و و وهایی که بالا گذاشتم نیاز ندارد. او فقط یک یک دستگاه گوشی می‌خواهد و یک دستگاه فضای مجازی. می‌نشیند و با دیده‌ها و شنیده‌هایش از این‌ور و آن‌ور خبر تولید می‌کند: «توهین فلان سلبریتی به یک سگ!» و بعد که می‌رود شرح خبر را می‌نویسد: «فلان سلبریتی که از دست سگ‌های ولگرد خیابانی جان سالم به‌در برده، به آن‌ها گفته: “چخه پدسّگ!”»

یک‌ زمانی که فکر می‌کنم دارد یادمان می‌آید… تا خبرنگار (از بالا اولی) از صحت و سقم اخبار در حال انتشارش مطمئن نمی‌شد آن را منتشر نمی‌کرد. اما این روزها، خبرنگار (از بالا دومی) هر چیزی را که هر معروفی (بخوانید سلبریتی) از هرجایی در هرجایی با هر حالی می‌بیند به عنوان تیتر یک منتشر می‌کند و آمار بینندگان و خوانندگانش را به رخ این و آن می‌کشد. مثلاً در گروه خانوادگی‌شان [فرض براینکه هنوز استیکر اشتباهی نفرستاده تا حذف شود!] شوهرعمه‌‌اش با کلی ایموجی گریه و اشک و ناله پست می‌گذارد: «سلام یاران، روز دل‌انگیز تابستانی‌تان به نیکی… گربه‌ی استیون هاوکینگ درگذشت.» خبرنگار مذکور، برای این‌که اولین کسی باشد که منتشرش می‌کند، سریع توی خبر تیتر می‌نویسد: «بالاخره گربه‌ی استیون هاوکینگ هم با موفقیت درگذشت. گفتنی‌است ما به شدت دنبال پیدا کردن عکس جسد ایشان در سردخانه هستیم و خبر تکمیل خواهد شد.» اما چند دقیقه بعد که همان خبرنگار دوباره گروه را چک می‌کند، می‌بیند شوهرعمه‌اش این بار همراه با گیفی از خنده‌‌ی باشکوه و ابهت استیون هاوکینگ نوشته: «دوستان و همراهان همیشگی… شوخی کردم، منظورم این بود که از در عبور کرده و گذشته… الخخخخخخخخخخ.». اما تا آن موقع، خبر همه‌جا منتشر شده و تا دوباره تکذیبش منتشر شود، همه یک دور استوری گذاشته‌اند: «بدرود گربه‌ی عمو استیون. سلام ما رو به ایشون برسون.»