راه راه: طبق گزارشات رسیده در عهد سنگیان برای سرشماری از تعداد قابل‌توجهی چوب و سنگ استفاده می‌، که همین امر موجب شده بود تا مساحت مرکز آمار آن دوران بالغ بر ۵ برابر مساحت ورزشگاه آزادی حال حاضر باشد.

برای پرسیدن سؤالات هر مأمور به غار مربوطه مراجعه می‌کرده و اگر پدر خانواده به شکار بوفالو نرفته بود به سؤالات پاسخ می‌داده است ولی معمولاً ساعات شکار در اوایل صبح بوده است و به علت عدم بازگشت سالم پدر، اطلاعات از این نوع موجود بسیار کم بوده است.

سؤالات به نحوی انتخاب شده بود تا همه‌ی افراد بتوانند پاسخ دهند، اما بعضی که نمی‌خواستند پاسخ صحیحی به سوالات دهند با تهدید مأموران به جلب غار و ماموت‌ها مجبور به اعتراف می‌شدند. اما خانواده‌هایی در شمال افریقا بودند که پس از پاسخ به سؤالات، مأموران را برای جلوگیری از درز اطلاعات می‌خوردند.

مرکز آمار به فکر افتاد و برای جلوگیری از خوردگی مأموران راه‌حل‌های جدیدی را ابداع کرد.

بو و دود:

بدین صورت که مأموران مساحت مشخصی از جنگل را آتش می‌زدند و بر اساس میزان بوی کباب، تعداد و با توجه به میزان دود تولیدی، قدمت انسان‌های موجود در آن جنگل را تخمین می‌زدند.

سنگ غلطان:

سنگ را بر روی افراد موجود در یک منطقه می‌غلتاندن و بر اساس فرکانس داد تولیدی میزان جمعیت و جنسیت را تشخیص می‌دادند.

آدم نمکی:

این روش که به صورت خواباندن در نمک غلیظ، که اگر ظرف ۳ روز نمکی شد سن زیر ۵۰ سال و اگر بعد از ۵ روز نمکی شد سن بالای ۵۰ است، به علت عدم دقت در این روش پس از یک بار استفاده منسوخ شده است.

چوب خط:

یکی از آسان‌ترین و درازترین روش‌های موجود بوده است، که از درخت هایپریون (ارتفاع ۱۰۰ متر) به عنوان چوب خط استفاده می‌کردند، اما به دلیل سختی جابه‌جایی و عدم تحمل قاطرهای اداره مربوطه به صورت منطقه‌ای از جمعیت، آمار می‌گرفتند.

در بعضی مواقع به علت افزایش راندمان از تمام روش‌های بالا، که رشد مأمور خوران را به شدت کاهش می داده، استفاده می‌کردند.

سرشماری اینترنتی:

در زمان حال و برای راحتی بیشتر (اره جون خودشون) از این روش استفاده می‌شود که با توجه به حجم مصرفی و ترافیک بالای سایت فعلاً قادر به پاسخگویی نیست.

تذکر: طبق گزارش‌های رسیده تعدادی از افراد قبیله آفریقایی در ایران مشاهده‌شده‌اند مأموران محترم برای جلوگیری از شکستگی و خوردگی به وسایل مربوطه مجهز شوند.