هشدار: این طنزیم تاریخ با طنزیم تاریخ‌های دیگر فرق دارد. از ما گفتن!

زبان مادری اصلاً چیست؟
اینکه پرسیدن ندارد، زبان مادری همان زبانی است که مادرتان با آن صحبت می‌کند، البته مادربزرگتان و احتمالاً خاله‌تان و شاید هم خودتان با آن صحبت می‌کنید.

زبان در حال انقراض چیست؟
زبانی که در حال انقراض است. در واقع یک زبان مادری‌ که دختران و مادران امروزی آن را دِمده (یعنی از مد افتاده و پیف‌پیف و این حرف‌ها) و بی‌کلاسی می‌دانند و آن را به بچه‌شان یاد نمی‌دهند. البته برای اینکه مبادا کسی بفهمد آنها افاده‌ای هستند، حرف‌های مثلاً علمی سی چهل سال پیش نظیر «تو مدرسه بچه‌م رو مسخره می‌کنن، بچه‌م نمی‌تونه درس یاد بگیره» را می‌زنند! حرف‌هایی که اتفاقاً هم علم خلاف آن را ثابت کرده و هم من به چشم خودم خلافش را دیده‌ام (ریا نباشد اینجانب خود یک شخص دارای زبان مادری در حال انقراض هستم)؛ اما خب همه می‌دانیم که گوش‌ِ زنان افاده‌ای و خواهر شوهرهای افاده‌ای‌ترشان بدهکارِ اینکه چنین باکلاس بازی‌هایی چه آسیبی میراث فرهنگی و آبا و اجدادی‌مان خواهد زد، نبوده و نخواهد بود. پس بی‌خود وقت شما را تلف نمی‌کنم و می‌روم سراغ سوال بعد.

چرا روز ۲ اسفند (۲۱ فوریه) برای گرامیداشت زبان مادری انتخاب شد؟
راهپیمایی سال ۱۹۵۲ جوانان در داکا پایتخت بنگلادش امروزی برای به رسمیت شناخته شدن زبان بنگالی در کشور پاکستانِ شرقی در نهایت توانست کشور بنگلادش، که از متراکم‌ترین و فقیرترین کشورهای جهان است، را برای تولید انواع لباس‌ها تشکیل دهد تا برندها در یک بازی برد برد هم از «رانا پلازا»های سراسر بنگلادش جهت از بین بردن فقر و فقرا تلاش کرده و هم پول خوبی به جیب بزنند.
یونسکو وقتی دید زبان چقدر می‌تواند برای اقتصاد مفید باشد با زدن بشکن و گفتن «ایول» در سال ۱۹۹۹ تصمیم گرفت یک روز جهانی برای زبان مادری قرار بدهد تا با علم کردن مظلومیت زبانی اقوام مختلف بتواند کشورهای جدیدی برای تولید محصولات مختلف ایجاد کند.