راه راه: داستان‌ها و روایات از جنگ بسیار است. برای نوجوانی که جنگ را ندیده و صدای آژیر قرمز او را به دالان های تاریک نکشانده باید این روایت متفاوت تر و ملموس تر باشد و این همان چیزی است که داوود امیریان در فرزندان ایرانیم برای مخاطب نوجوان به بازی گرفته است. مهم ترین خصوصیتی که شما را به سمت این کتاب جذب می‌کند، صدای قهقهه‌هایی‌ست که از دل این کتاب می‌آید. تصویر نوجوانان کم سن و سالی که شیطنت از نگاه‌شان می‌بارد و با نیش باز برای شما خاطره تعریف می‌کنند. آن هم نه هر خاطره‌ای، خاطره‌ای متفاوت از جنگ.

امیریان از همان فرزندان ایران است که در سنین نوجوانی مدرسه را ترک کرد تا به جبهه برود. گرچه به خاطر سن کم و جثه‌ی ریزش او را قبول نکردند اما او بیدی نبود که با این بادها بلرزد و پا پس بکشد. با سماجت و تلاشش بلاخره راه رفتن را پیدا کرد و با دستکاری در سن شناسنامه‌ای‌اش پذیرفته شد و دوره ی آموزشی را گذراند تا حاصلش شود این کتاب!

«فرزندان ایرانیم» حاصل دوره‌ی آموزشیِ قبل از اعزامِ امیریان و دوستانش است که با همه‌ی شور و شوق و ترس‌هایشان پا به دنیای جدید می‌گذارند تا ثابت کنند که با همان سن کم می‌توانند اثرگذار باشند. دنیای نوجوانی دنیای شیطنت و جنب و جوش است و داوود امیریان در این کتاب، راویِ سختی‌های شیرین دوران آموزشی و شیطنت‌های دوران نوجوانی‌اش است. او قصد دارد نشان دهد که جنگ روی دیگری هم داشت فلذا خاطرات طنزی را توصیف می‌کند که در حال حاضر برای خیلی از رزمنده‌ها خاطره است.

حالِ خوب نویسنده، نگاهی متفاوت به موضوع جنگ، قلم روان و موقعیت‌های طنز داستان که بیشتر از تکنیک‌های طنز به چشم می‌آمد، احوال خواننده را زیر و رو می‌کند.

داوود امیریان را با «فرزندان ایرانیم»، «رفاقت به سبک تانک»، «دوستان خدا حافظی نمی‌کنند»، «داستان بهنام»، «داستان مریم»، «تولد یک پروانه» و «جام جهانی در جوادیه» می‌شناسند. همچنین از آثار سینمایی او نیز می‌توان آخرین نبرد و نفوذی را نام برد.

این کتاب ۲۱۶ صفحه ای تازگی به چاپ بیست و هشتم رسیده و پیش از آن، رتبه اول بخش خاطره در پنجمین دوره جشنواره انتخاب بهترین کتاب دفاع مقدس و رتبه اول بخش تألیف و تقدیر را در نخستین جشنواره ادب پایداری به دست آورده بود.