در این ایام‌، که افلاک در حیرت و آفاق در تأمل، نقالان رسانه‌های برون‌مرزی که خود را خادمان ملّت و حامیان حقیقت می‌پندارند، لیک در کیسه خود طلا می‌شمارند؛ زبان گشوده و می‌فرمایند که:

«دولتِ اسرائیل با مردم شریف ایران دشمنی ندارد، بلکه دوستی دیرین و مودت عمیق با این طایفه نجیب دارد و در دل شب، برایشان دعا می‌خواند و دل نگرانشان است.»

و این سخن، چنان از سر صدق ادا می‌شود که سامری اگر زنده بود، پیش این تزویر، کلاه از سر برمی‌داشت و گوساله‌اش را به حیوان ناطق تبدیل می‌کرد!

اما از آن سو، در دیار پارسیان، توپ‌خانه‌ی دولت صهیون که خود را عاشق حقوق بشر می‌داند و در هر خطابه، از دلسوزی با کودکان دم می‌زند بر سر مهدکودکی نزول می‌فرماید، چنان‌که اگر ابرهه‌ی فیل‌سوار زنده بود، از شرم به غار می‌گریخت.

در هفته‌ای که گذشت، لشکر صهیونی، به جای میدان جنگ، بر دارالشفا، مساکن و بیوت عوام‌الناس توپ افکند و بیش از ۷۰ طفل و نساء معصوم را، که سلاحشان جز شیر مادر و خواب نیمروزی نبود، به خاک و خون کشید.

رسانه‌های مذکور، در حالی که تصویر جنازه‌ی کودکی را نشان می‌دادند، فرمودند: «این نشان از دقت و هوشمندی موشک‌های هدایت‌شونده اسرائیل دارد که تنها اهداف نظامی را هدف می‌گیرد؛ آن‌ها بر شیشه شیر در دست کودک زوم کرده و تأکید کردند این همان نقطه‌زنی است».

العیاذ بالله از این نظامی‌های یک‌ساله که هنوز شناسنامه نگرفته‌اند و از مهد تا لحد، جز مادر ندیده‌اند!