تعجب نکنید از اینکه گل آقا با این حجم از محبوبیت در بین مردم، هیچگاه خود را در برابر نظام و انقلاب قرار نداد؛ چراکه به اعتقاد من او یک مبارز انقلابی بود در سنگر طنز.

کیومرث صابری فومنی آشنا با رنج و درد مردم بود و در اوج صراحت به بیان مشکلات کشور و عملکرد مسئولین می‌پرداخت؛ همین مساله، هفته نامه گل آقا را به یکی از محبوب‌ترین نشریات تاریخ مطبوعات ایران تبدیل کرده است؛ به طور مثال نخستین شماره هفته‌نامه گل آقا در ۱ آبان ۱۳۶۹ و در تیراژ افسانه‌ای صدهزار نسخه به چاپ رسید؛ استقبال از نخستین شماره گل آقا به حدی بود که همه نسخه‌های آن شماره به فروش رفت و به چاپ دوم رسید. او در فضای بسته سیاسی کشور در دوره دولت سازندگی توانست پای بسیاری از وزیران دولت را به صفحه اول گل آقا بکشاند و عملکرد آن‌ها را نقد کند. اما چرا با وجود این حجم از محبوبیت نشریه گل آقا و شخصیت کیومرث صابری در جایگاه طنزپردازی و نقد مشکلات، او هیچگاه خود را مقابل نظام و انقلاب قرار نداد؟ بررسی شخصیت و عملکرد مرحوم صابری، پاسخ به این سوال را بسیار ساده خواهد کرد؛ من اساسا اعتقاد دارم که «گل آقا» پیش از آنکه طنزپرداز باشد، یک شخصیت مسلمان متعهد است که خود را نسبت به ارزش‌های ملی و انقلابی متعهد می‌داند. اغراق نکرده‌ام اگر بگویم کیومرث صابری برای خدمت به کشور و انقلاب، وارد سنگر «طنز» شده است؛ تا بتواند از طریق بیان مشکلات و گره‌های کشور، به حل آن‌ها کمک کند.

یک شاهد مهم برای این ادعا، نامه نگاری مهم کیومرث صابری با رهبر انقلاب در سال ۱۳۷۰ است؛ یعنی درست یک سال پس از آغاز انتشار هفته نامه گل آقا او در نامه‌ای به رهبر انقلاب، گزارش کار فعالیت یکساله این هفته‌نامه را ارائه می‌کند؛ همین رفتار مرحوم صابری، بیانگر این است که خود را نسبت به رهبرانقلاب و البته ارزش‌های ملی و مذهبی پاسخگو می‌داند. در بخشی از پاسخ رهبر انقلاب به نامه گل آقا آمده است که: « طنز صادق و دلسوزانه باید همه‌ی نقاط معیوب، بخصوص آن‌ها را که کمتر به چشم می‌آیند و آن‌ها که بیشتر به علم و اطلاع همگان از آن نیاز هست، هنرمندانه ببیند و بنمایاند.» آیت‌الله خامنه‌ای در این نامه به صراحت اعتقاد دارد که رسالت طنز، بیان و نمایش نقاط معیوب است؛ البته طنزی که صادق و دلسوزانه باشد؛ یعنی هدف از بیان مشکلات، برطرف شدن آن‌ها باشد؛ نه اینکه آن را دستاویزی برای محبوبیت خود، و بهانه‌ای برای متهم کردن انقلاب بداند.

او در سال‌های حیات حضرت امام که ستون طنز دو کلمه حرف حساب را در روزنامه اطلاعات داشت، درست مثل یک سرباز عرصه فرهنگ و هنر، مرتب پیگیر نظرات امام خمینی درباره نوشته‌هایش بود؛ او می‌گوید: «همیشه هر ماهی یکی دو بار تلفن به آقای دعایی می‌کردم و اصرارم این بود که دل پیرمرد را نرنجانده باشم. می‌گفت: نه! حاج احمد آقا می‌گوید مطلب را امام می‌خواند و خیلی هم خوش‌شان می‌آید.» .» البته ارادت گل آقا به حضرت امام بسیار عمیق بود؛ او بعد از پذیرش قطعنامه و در سال ۶۷ خطاب به مرحوم سیداحمد خمینی که به او گفته بود خدا دلت را شاد کند که دل امام را شاد کردی گفته بود: «من فدای امام بشوم، حاضرم قلبم را پاره پاره کنم، بریزم پایش که ایشان یک لبخند بزند.»

این یعنی کیومرث صابری فومنی پیش از آنکه یک طنزنویس باشد، گل‌آقای ایران اسلامی بود و معتقد به اصول و فرهنگ ملی و دینی. روحش شاد.