قسمت قبل

برداشتی آزاد و نقیضه‌وار بر کتاب
«هنر همیشه برحق بودن _ آرتور شوپنهاور»

ده‌. کسی را که به سؤال‌هایت جواب منفی می‌دهد، گول بزن.

می‌دانی که طرفِ مقابلِ شما در برابر خواستۀ شما همیشه می‌زند توی کرک و پرتان و جوابش منفی است. یعنی این‌جا شما (خواهشمندیم در امور مثبت و خانواده‌پسند) خواسته‌ات را می‌گویی و به در بسته می‌خوری. در ادامه، باید (با برهان خلف) عکس خواسته‌ات را ازش بخواهید تا به عکس خواستۀ شما جواب مثبت بدهد. حالا شمایید که در مغلطه و بافتن‌های اشعار پیچیده‌، او را در برابر دو گزینه، دستش را باز می‌گذاری، طوری‌که با مغزگیجه‌ای که گرفته، نفهمد خواهان جواب مثبت او به کدام‌یک هستی.

مثال یک، مناسب برای دَدَری‌ها:
اولی: حال داری بریم بیرون؟
دومی: نه.
اولی: مث این‌که تو کلاً با من حال نمی‌کنی؟
دومی: نه. اصلاً این‌طوری نیست. حال می‌کنم.
اولی پس برنامه‌‌ت اینه که بالاخره بیای؟
دومی: نه دیگه.
اولی: آهان، نه. پس اصلاً برنامه‌ت رو این‌جوری چیدی…
دومی: چی؟؟؟

مثال دوم، مناسب روابط عشقولانه‌:
اولی: دوستم داری؟
دومی: نه.
اولی: عاشقمی؟
دومی: نه‌.
اولی: پس می‌خوای ترکم کنی؟
دومی: نه.
اولی: آهااان. نه.

…

یازده. قبول موارد خاص را تعمیم بده.

شما در اواسط صحبت، می‌رسید به لحظه‌ای که طرفِ مقابلِ شما، یکی دو تا تایید کوچکی می‌کند به یکی دو جای گفته‌های شما. حالا نوبت شماست که جوری صحبت و وانمود کنید که به‌صورت قاطع و قانون‌وار و خیلی بدیهی، انگار او کل صحبت‌های شما را تأیید کرده!

مثال مناسب برای خرخوان‌های رو به افول: اولی دانش‌آموزی است بپیچ و دومی مادر یا پدرش است پیگیر.
اولی: من عربی‌م خوبه؟
دومی: آره.
اولی: زبانمم خوبه.
دومی: آره.
اولی: ادبیاتمم خوبه‌‌.
دومی: آره.
اولی: پس هرچی درسِ مدرسه‌س من توش خوبم‌!
این‌جا اصلاً به همۀ درس‌ها اشاره نشد که. ممکن است دانش‌آموز در درس ریاضی ضعیف باشد. البته باز حواستان باشد که تا طرفِ مقابلتان خواست از این ترفند استفاده کند، با عکس آن، بکوبید توی دهانش!

(قطعاً ادامه دارد…)