وثوق الدوله، صدر اعظم احمدشاه قاجار به خاطر فشار تورّم و رکود اقتصادی و بالارفتن قیمت سکّه و ارز و تحریم ها تصمیم گرفت با بریتانیا مذاکره کند. و از آنجا که هیچ کس مورد اعتماد نبود غیر از خود بریتانیایی ها، به هیچ کس چیزی نگفت و یواشکی پشت درهای بسته مذاکره کرد.

تازه چون این طور مذاکرات پنهانی کار بسیار طاقت فرسایی بود و ممکن بود وثوق الدوله از شدت خستگی دچار بیماری شود و در اثنای هذیان گفتن مفاد قرارداد را لو بدهد، چهارصد هزار تومان هم از بریتانیا هدیه گرفت. خلاصه آنها برای خودشان قرارداد نوشتند و به احمدشاه خبردادند. احمدشاه هم که عجله داشت و می خواست سریع برود فرنگ، به کالسکه چی گفت «یه دیقه وایسا» و کالسکه چی یه دیقه وایساد.

احمدشاه سریع پیاده شد و گفت «الان عجله دارم وقت نیست توضیح بدم. ولی ما یه قرارداد با بریتانیا امضا کردیم. بیست دقیقه ای تصویبش کنید بره. خدافظ.» و رفت.
در قرارداد ۱۹۱۹ قرارشد ارتش ایران مال بریتانیا باشد. در مقابل، اگر ایران ارتش یا مهمات خواست، بریتانیا به خرج ایران به ایران ارتش و مهمات بدهد. ضمنا اگر یک وزیر عالی رتبه ایرانی، زیر دست یک مستشار بریتانیایی شد، بهرحال یکی شان باید عزل شود.

خلاصه قرارداد ۱۹۱۹ خیلی قرارداد خوبی بود و ایران می توانست به خرج خودش خیلی چیزها به دست بیاورد. منتهی بعضی بی شناسنامه های بی سواد آن دوران چشم دیدن وثوق الدوله را نداشتند و به همین دلیل تا او برکنار شد سریع قرارداد۱۹۱۹ را هم از بین بردند لبوفروشهای از جای معدودی تغذیه شونده. بریتانیا هم طی بیانیه ای رسما اعلام کرد که خیلی بی تربیت اید و اصلا با شما قهریم.