راه راه: توصیه های پیش از حرکت:

از اونجایی که قراره توی بیابون پیاده روی کنید، ابزارهای یه تکنسین اتاق عمل و دارو های لازم برای مازوخیسم و سرطان جزایر لانگرهاوس رو به همراه یک پک کامل کمک‌های اولیه و ثانویه و حتی خامسیه رو با خودتون ببرید. ولی اگه یادتون هم رفت و یا کوله پشتی تون جا نداشت، اصلا نترسید چون راهکارهای ثانویه ای هم هست. مثلاً توی تمام مسیر ایستگاه های هلال احمر و بیمارستان های صحرایی مجهز هست که آماده ی خدمت رایگان هستن.

چون مواد غذایی توی هوای گرم و تکون خوردن های پیاده روی خراب میشن و از موکب هفتم به بعد هم کوله پشتی شما پر میشه، دو راه بیشتر وجود نداره. یا از حمل غذا کلا چشم پوشی کنید و مطمئن باشید تو همه جای مسیر خوراکی صلواتی هست و یا یه کامیون یخچال‌دار با خودتون ببرید. البته اگه زیاد روی غذاتون حساسید تریلی ۱۸ چرخ مناسب تره.

توصیه های در حال حرکت:

همه جا رو مثل خونه ی خودتون بدونید و با همه صمیمی باشید تا هم توی موکب های شلوغ غریبی نکنید و هم دفعه ی هفدهم که میرید توی صف تا کباب ترکی بخورید خجالت نکشید. شاید هم خدای ناکرده شعار مهم «شهر ما خانه ی ما» رو فراموش کردید و در قبال زباله ریختن تو مسیر احساس مسئولیت کردید. البته مراقب باشید این احساس صمیمی بودن باعث نشه با شلوارک و رکابی توی جمع زائرا حاضر بشید.

یه سری از لوازم هستن که با وجود این که باید سبک سفر کرد، ضروری هستن و چاره‌ای جز برداشتن اونا نیست. البته لباس گرم و لیوان شخصی و این سوسول بازی ها رو نمیگم که هم جاگیر هستن و هم به کار نمیان؛ نه، منظورم مونوپاد و پاوربانک و هدفون بلوتوثی هستن که از ضروریات سفره.

خوراکی های بین مسیر همه صلواتی و رایگان هستن و عقل سلیم می‌گه باید بیشترین استفاده رو از این فضا برد. اما شما بهتره زیاد و قر و قاطی نخورید چون اگه مریض بشید مجبورید از کنار این وفور نعمات الهی رد بشید و علی رغم میل باطنی زیاد به یک نگاه اکتفا کنید. در حالی که می‌دونیم به نظر یک ایرانی اصیل عذابی از این دردناکتر وجود نداره.

منطق و جدال احسن رو کنار بگذارید. سوسول بازی در نیارید. هرجا با هر کسی که عقیده و ظاهرش با سلیقه ی شما سازگار نیست، مواجه شدید تا جایی که جا داره فحش و بد و بیراه بگید و به سبک قداره کِشای قدیم بگیریدش به باد کتک و لگد. حتی می‌تونید از ایده های فیلم ارّه هم برای شکنجه استفاده کنید. البته یادتون نره بعد از این که تمام این مراحل که توی ذهنتون انجام شد، به طرف یه لبخند عاقل‌اندر تحویل بدید و وقت و ذهنتون رو خرج ارتباط با آقا کنید. چون اینجا نه جای بحثه و نه جدل و نه حتی خیال کتک زدن مردم.

هرچی در مورد کوله پشتی سبک و وسایل کم و کفش خوب شنیدید درسته. اما اصلا لازم نیست بهش توجه کنید. میتونید هر کفشی که دوست دارید با هر مدل ساکی که خواستید رو با خودتون ببرید. چون همیشه تو سمت مقابل جاده ماشینایی هستن که شما رو که نمیتونید ساکتون رو ببرید یا پاتون تاول زده به مقصد برسونن. کفش مناسب مسیرم که دمپایی ابریه میفروشن.

همون طور که میدونید زیارت بدون متبرک کردن و ماچ آب دارو و بغل و دستمالیِ دو ساعت و نیمه ی ضریح اصلا حال نمیده. اصلا آدم باید حتما حتما دستش به ضریح برسه و علی الأحوط بوس آبدارم بکنه تا زیارتش قبول بشه. پس اگه می‌خواید به قیمت زیر دست و پا گرفتن بقیه و به گردن گرفتن چندین حق الناسِ حرام دستتون رو به ضریح برسونید و مستحبات رو به جا بیارید ایرادی نداره. اما تجربه میگه نمیتونید، پس وقتتون رو تلف نکنید.

توصیه های بعد از حرکت:

موکب‌دارها از هیچکس انتظار جبران محبت‌هاشون رو ندارند. حتی اگه بیان ایران هم مزاحمتون نمیشن. اما حیای گربه کجاست؟ دعوتشون نمیکنید بیان ایران زیارت و از بازارهای مشهد استفاده کنن بعدشم شب رو برن هتل؟ لزومی هم نداره شماره ی الکی و آدرس دروغ بهشون بدید.

سعی کنید یه کم عربی یاد بگیرید تا بتونید با شیعیان عراقی ارتباط بر قرار کنید. البته از فحش ها شروع نکنید. حرفای خوب یاد بگیرید چون این موضوع خیلی مهمه که بتونید با عراقی ها هم صمیمی بشید. بالاخره اونا اهل همونجان و آشنا زیاد دارن می‌دونن کجا کباب ترکی بهتری میدن.