شنبه ۱۳ اسفند سنه‌ ۱۲۹۰

امروز در وین پایتخت اطریش صبح را آغاز کردیم. اینجا هوای غریبی دارد، آدم هوایش را که بو می‌کشد یاد تمام معاهدات و مذاکرات از آدم تا آخرین نسل بشر می‌افتد. تاریخ شمسی به‌ کل یادمان رفته بود، از مستوفی‌الممالک پرسیدیم گفت ۱۳ اسفند است. کاش نپرسیده بودیم. خدا کند نحسی‌اش نگیردمان. این هوا و این تاریخ ما را برد به معاهده‌ پاریس در سنه‌ی ۱۲۳۵ شمسی.

همان زمان یکسری برای ما جمع شدند که این عهدنامه خیانت است به ایران. اصلا ما ایران را با آن همه گوشت و دنبه‌ چسبیده‌ هراتی می‌خواستیم چه‌کار؟ جدایش کردیم خوش‌هیکل‌تر بشود. مثل زنان فرنگی همگی دور کمر از ۳۶ تجاوز نمی‌کند، نه زنان ما که نی‌قلیون‌هایشان هم از ۱۲۰ پایین‌تر نمی‌آیند.

ما خودمان زودتر از این فرنگی‌ها دموکراسی را در ممالک هرات و افغانستان اجرا کردیم. با نظر شاهانه‌ خود راضی شدیم ادعای سلطنت را از خاک و شهر هرات و ممالک افغان برداریم. حالا خواستند جمهوریت را انتخاب کنند یا سلطنت انتخابی یا اصلا بروند زیر نظر بریطانیای کبیر یا ینگه‌ دنیا. اصلش این است که ویزا کارت فرنگی داشته باشند که الحمدلله ما راهشان را سد نکردیم.

بر ما ایراد گرفتند که چرا گفتید «دولت ایران سفارت بریطانیای کبیر را با معذرت و تشریفات بپذیرد»

الناس علی دین ملوکهم، ما با این ظل‌السلطانی‌مان معذرت نخواهیم، پس‌فردا رعیت سر جای پارک چهارتا قاطر همدیگر را بدرند خوب است؟ از قدیم گفته‌اند معذرت از بزرگان است.

این حاکم مفلوک عمان هم که در خرجی چهار زن و بچه‌اش مانده بود، ۲۰ سال چابهار را، بندرعباس را بهش اجاره دادیم. مبلغ اجاره را هم قلیل گرفتیم که خدا هم این قلیل خیرات ما را در عقبی قبول کند، ان‌شالله

در نهایت شکر ایزد که فی‌مابین ما، شاهنشاه ایران و اعلیحضرت شاهنشاه انگلیس و ایرلند به موجب این قرارداد و بالمره تا ابد صلح و دوستی افتاد.

 کسی هم خیلی اعتراضی دارد برود یک‌دور معاهده را بخواند و ببینید چگونه جای لیفت‌ها و ساسپندها را درست گذاشتیم آنوقت به تدبیر ملوکانه‌ ما احسنت می‌گوید.