سایت‌های معتبر علمی جهان، ایران را در جایگاه چهارم فناوری نانو می‌دانند ولی شاید برایتان جذاب باشد که بدانید ایران در بسیاری از زیرشاخه‌های علم نانو دارای جایگاه اول جهان است.

مثلا:
۱. نانو نمک: که یک چیز حرمت دار است و انسان‌ها بعد از استفاده آنرا نمی‌شکنند و به صاحب آن بی‌احترامی نمی‌کنند.
۲. نانو بوقلمون: که خانواده‌های ایرانی حتی در زمان تنگدستی به عنوان غذا جلوی میهمان می‌گذارند.

ولی در همین اثنا عده دیگری به واسطه تحریم‌ها برآن شدند تا صنعت‌ نانوتکنولوژی را علی‌رغم همه تحریم‌ها در کشور راه بیندازند و در سبد خانوار قرار دهند. برخلاف نفت که من در تمام طول مدت زندگی‌ام یک لیوانش را سر سفره ندیده‌ام، می‌خواهند نانوتکنولوژی را سر سفره مردم بیاورند. برای مثال:

۱. استفاده از نانو در صنعت رنگ و پوشش که باعث سبکتر شدن کار خانه‌تکانی‌ می‌شود و دیگر لازم نیست آقای خانه با تمام وجودش دیوارها را بسابد و به گچ برساند به این امید که دیوار تمیز شود؛ حالا تنها با یک دستمال خیس حتی نقاشی بچه‌ها از روی دیوار پاک می‌شود!

۲. استفاده از نانو در صنعت چاپ: که باعث می‌شود بعد از چاپ تعداد زیادی اعلامیه، اعم از مرگ و میر، تراکت تبلیغات نمایندگان مجلس و یا ریاست جمهوری، نازل‌های دستگاه چاپ مسدود نشوند و راه برای اعلامیه‌های دیگران هموار باشد.

۳. تولید لباس از پارچه‌هایی که دست پسر تپل و پرخور مامان را در ریخت و پاش کردن باز می‌گذارد و با یک بار شستن تمیز می‌شود.

۴.یا حتی چرخاندن اقتصاد مترویی با کفی‌ها و جوراب‌های نانو؛ چهار جفت صد هزار تومان که به ندرت نیاز به شستن پیدا می‌کنند و برای حل مشکل کمبود آب هم مفید هستند البته این مورد آخر را نویسنده مطمئن نیست که در جرگه‌ی این تکنولوژی‌ها قرار دهد یا نه!