روزگار غریبی است نازنین؛ نه برای اینکه دهانت را می‌بویند که مبادا گفته باشی دوستت دارم. چون کسی نیست که از «نفتکش افراماکس» بگوید.
اگر سهراب سپهری امروز بود دیگر نمی‌گفت: «قایقی خواهم ساخت» چون آنقدر خفن شده‌ایم که نه تنها در قایق‌سازی بلکه در کشتی‌سازی هم پیشرفت کرده‌ایم و تازه، صادر هم می‌کنیم. سهراب اگر امروز بود برایمان می‌سرود: «افراماکس چه کم از تایتانیک دارد؟» و ما می‌گفتیم: «نه تنها چیزی کم ندارد بلکه کلی چیزی هم اضافه‌تر دارد!» آخر نفتکشی که ۲.۵ برابر یک زمین فوتبال است را می‌توان با کشتی‌ای مقایسه کرد که در اولین سفرش غرق شد؟
کشتی‌ای با ۱۱۳ هزار تن و ارتفاع ۲۱ متر را من در خواب هم نمی‌توانم ببینم یعنی اگر ببینم بیرونش کشتی است و داخلش قایق! چون ذهنم درکی از آن ندارد اما ونزوئلایی‌ها خوب آن را دیده‌اند. آن‌ها که در سال ۱۴۰۱ منتظر ورود مسئولان ایرانی به کشورشان بودند، دیدند به جای مسئولان ایرانی، یک نفتکش ایرانی آمده است. همانی که چند سال پیش از ما خریده بودند!
کاش دوستی داشتم که در رشته مهندسی کشتی‌سازی تحصیل می‌کرد تا با رسم شکل نشان می‌داد که قدرت موتور ۲۱ هزار کیلووات چقدر زیاد است و با آن چه کارهای بزرگی می‌توان انجام داد تا هم بفهمم و هم متوجه بشوم. الان که همچین دوستی ندارم از چه کسی بپرسم در کشورهای جغله منطقه که عمر کشورشان به یک قرن هم نمی‌رسد به اندازه این کشتی کار فنی انجام شده است یا نه. آخر مگر شوخی است که ۳۲۸ کیلومتر جوشکاری، ۵۶ کیلومتر لوله‌کشی و ۱۲۵ کیلومتر کابل‌کشی فقط متعلق به یک کشتی نفتکش باشد؟ آن هم‌ نفتکشی ایرانی که روی آن بزرگ نوشته شده «ساخت ایران».