راه راه :
این روزها، چه آدمیزاد و چه غیر آدمیزاد هر جا سر می‌چرخاند چیزی هست که او را برای شرکت در قرعه کشی حداقل یک دست قابلمه نسوز فرا می‌خواند.

کسانی هم هستند که این فراخواندن کارشان شده است. احساس وظیفه میکنند که مبادا شانسمان بسوزد. توی مغز برنامه پیاده می‌کنند و شرایط را برای پخت و پز مغزهایمان فراهم می‌کنند. البته تا رسیدن به مرحله دَم کشیدن چیزهایی هم هستند که شعله را کم می‌کنند. شاید مهمترین آنها همان چیز درون است و اگر غیرت داشته باشد چنین حرفهایی باید بزند: «مگر چند نفر از این چیزها برنده شده‌اند؟ ها؟! اصلا چرا فلانی که با ماشین رفت ته دره و زنده ماند و همه به عنوان “چیز شانس” از او یاد می‌کنند و هر هفته در نود شرکت می‌کند چیزی نبرده است؟ ها…؟!» البته اگر کاری به کارش نداشته باشی یک نفس برایت خواهد شمرد. حتی شاید شعله را کامل خاموش کند. البته تا زمانیکه به تور چهار مورد زیر نخورید:

۱٫تلویزیون: کافیست با دست مبارک خود کنترل را در دست بگیرید، تا خود را در آستانه دانه درشت شدن ببینید. اگر از شبکه یک شروع کنید و از روی شبکه چهار هم به پنج نپرید، احتمالا تا شبکه نسیم در ۱۶ قرعه کشی شرکت کرده‌اید. البته تعداد را همان چیز درون مشخص می‌کند.

۲٫تلفن همراه: از فضایل و دلسوزی‌هایش همین بس که همه کدهای ستاره مربع دار (*#) را برای کم کردن دلسوزیش امتحان کرده‌ایم ولی احساس وظیفه‌اش عمیق‌تر از این حرف‌ها است.

۳٫بانک‌ها: وقتی در خیابان هستید و از دست تلویزیون و موبایل فرار کرده‌اید، بانک‌ها وارد عمل می‌شوند. اگر از خیابانی عبور کنید خواهید دید که از در و دیوار احساس وظیفه می‌بارد. اگر بیرون رفتید سپر فراموش نشود چرا که هدف بمباران بیلبورد‌های تبلیغاتی بانک‌ها قرار می‌گیرید.

۴٫اینترنت: اگر حس کنجکاویمان گل کند و از نادانی به درد آمده باشد و بخواهیم راجع به چیزی در اینترنت تحقیق کنیم آن موقع است که با باز کردن هر سایت، دست کم یک کارگر لازم است تا تبلیغات سایت را ببندد. البته سایتهایی هستند که ابتدا ملتمسانه از آدم می‌خواهند اگر کمتر از هجده سال سن دارد صفحه را ببندد؛ دروغ میگویند، من بستم ولی باز همان چیزها را دیدم!

اساسا اعتقاد به شانس باعث بروز رفتارهای غیر عادی میشود. مثلا این که اعتقاد به “کار فیزیکی” را از بین می‌برد و آدم را تنبل بار می‌آورد. ابته باز به همان چیز درون بستگی دارد.

عجیب این است که بخت آزمایی و شانس در جوامعی بیشتر رشد می‌کنند که زمینه اشتغال و رشد اقتصادی وجود نداشته باشد. حالا چرا در کشور ما این شرایط پیش آمده را نمی‌دانم!