راه راه：محمود صادقی، عضو هایپر اکتیو فراکسیون امید که خیلی هم علاقه مند به شفافیت و صداقت و این جور برنامه ها بود، ضمن اعلام خبر “کم مونده بود بگیرنم، اما من دررفتم”، همچنین ارسال چند استیکر خنده و زبان درازی، به ضمیمه آدرس محل سکونت خود به رسانه ها، اعلام کرد:
بیایید کوچه ۱۷ پلاک ۱۱۲!

با توجه به شأن و جایگاه پارلمانی نامبرده، راهکارهایی برای بهبود وضعیت ایشان ارائه میگردد:

یک:
بسپارید یکی از این قدیمی ها، مثلا احمد توکلی یا حمید رسایی را به جایش بگیرند. نامبردگان، نماینده مجلس نبوده و دادگاهی شدنشان ایراد اخلاقی و قانونی ندارد. علاوه بر آن، با حضور وقت و بی وقت در دادگاه، با شکایت شکات دولتی و کسب تجربه لازم در دوره نمایندگی مجلس، زور کافی برای پیچاندن مأمور دم در را نداشته و نمی توانند عین گربه یهو خودشان را به طبقه آخر ساختمان برسانند که خبر دستگیر شدن -نشدن شان را توی گروه های تلگرام گوشی شان پخش کنند.

دو:
کمپین “انحرافی” راه بیاندازید، مثلا کمپین “ما همه محمود صادقی هستیم”. تا مأموران بیایند بفهمند دقیقاً چه کسی خود خود محمود است، محمود خودش را از پشت بام در و همساده به جای امنی رسانده است.

سه:
محمود، محمود است. پس “محمود احمدی نژاد” را به جایش معرفی کنید. با دستگیری وی قائله سفر استانی و مسکن مهر و بین التعطیلین تمام میشود میرود پی کارش؛ نصف دعوا های مملکت هم حل میشود.

چهار:
نهایتاً اگر هیچ راهی نمانده بود، الکی بگویید محمود صادقی یک “فعال دانشجویی” بیش نبوده و به علت انتقاد صریح از حکومت در آستانه ۱۶ آذر، خواسته اند سرش را زیر آب کنند، شر نشود! مورد موفق “شبنم مددزاده” را ببینید! مادر طرف، در حالیکه نصف اولادی که تحویل جامعه(!) داده توی “اشرف” مشغول خدمت به جامعه بودند، بعد دستگیری دخترش آمده بود دراز کشیده بود کف حیاط دانشگاه که “بچه ام همه نمره هایش بیست است و عین بز سرش توی کتاب و دفترش است، چرا نمیگذارید آخه؟!” الآن دختر “عین دسته گل اش” وسط مجلس منافقین برای مریم ” خدا منو قربونت کنه” اجرا میکند!