وقتی ۲۰۰ فیلم سینمای ایران را دیدم به خود لرزیدم! هیچوقت فکر نمی‌کردم گرد شدن اشیاء تا این حد بتواند اقدامی جنایت آمیز باشد. هیچوقت نمی‌توانستم تصور کنم نبود گوشه در جهان چگونه می‌تواند فیلمنامه‌نویسان ایرانی را از کار بیکار و در نتیجه خانواده آنها را به فلاکت بکشاند. سینمای ایران متکی به گوشه است!

اویل در کتابش نوشت: کسی که تا حالا حتی یکبار دنبال شارژر سوزنی نگشته اما درباره قضاوت نکردن حرف می‌زند، مانند کسی است که حتی یکبار در دستشویی با شیر آب سرد و گرم اشتباهی مواجه نشده اما درباره اعتماد صحبت می‌کند» (blue or red in WC, nashre shahr, page 96).

رحیم معتقد است بهترین فیلم‌های این دوره را می‌توان در سینمای ایران پیدا کرد و از فیلم ”بهمن” بعنوان یکی از شاهکارهای این دوره نام می‌برد. بهمن به جهت استفاده بیش از حد از صدای باد در تولید، توانست جایزه باد طلایی را از جشنواره راهکارهای عملی رفع آلودگی هوای ناپل ایتالیا کسب کند.

کریستیان باجو فیلسوف و فوتبالدستی باز ایتالیایی با نگارش رساله‌ای با عنوان ”قهرمان سینمایی و سینمای قهرمانی” سعی کرد به ویژگی‌های یک قهرمان سینمایی و نسبت دیالکتیکال او با جامعه بپردازد. او چنین نتیجه گرفت که «قهرمان اگر ابله نباشد قابل الگوگیری است و هر آن امکان دارد اتفاق کانتینر کالباس تکرار شود»