یک مدیر ورزشی: این‌ها همواره با جوانی کردن مخالفند/ می‌خواهند ما تعلیق شویم/ این تمارض‌ها کی تمام می‌شود؟/ یک معلول سه ویلچر می‌خواهد چه کند؟!

یکی از اعضای یکی از فدراسیون‌های ورزشی که هر چه خواست نامش فاش شود ما نگذاشتیم، به واکنش‌ها درباره‌ یک بازیکن فوتبال که خودروی ۱۰۰ میلیاردی دارد واکنش نشان داد.

وی گفت: برخی افراد همیشه مغرض می‌گویند: اگر این پول‌ خرج ساخت ورزشگاه می‌شد مساحتی چهار هکتاری، یک هکتار کمتر از مساحت میدان آزادی، نیاز بود. اوج محاسباتشان این است که با متری ۲.۵ میلیون تومان می‌شود سوله ورزشی ساخت و تجهیز کرد. این بی تجربه‌ها نمی‌دانند که ما برای تعمیر هر متر چمن آزادی فقط دو میلیون به بچه‌ها شیرینی داده‌ایم و چون شیرینی کم بوده چمن به این روز افتاده؟
می‌خواهند سنتِ شیرینِ شیرینی دادن نابود شود. هزینه تجهیز را متری ۵۰۰ هزارتومان گرفته‌اند این حرف درست است آخر؟ ما برای همین VAR که هنوز نیست فقط چند میلیارد دلار به خودمان شیرینی داده‌ایم. این‌ها چشم ندارند ببینند جوانان ما با قِر دادن بازیکن محبوب‌شان قر بدهند، از غم رفتن ستاره تیمشان به تیم حریف سیگار بکشند یا از غصه سکته کنند، این‌ها همواره با جوانی کردن مخالفند.

وی با خشم افزود: یا می‌گویند به اعضای کاروان‌ پاراآسیایی هانگژو نفری سه ویلچر سه‌هزار دلاری می‌دادیم. سه تا ویلچر را می‌خواهند چه کنند؟ مگر همه آنها نیاز به ویلچر دارند؟ خیلی از این ورزشکارها نابینا هستند آقا! چرا باید این همه پول خرج کنیم برای‌شان؟ مدال گرفته‌اند، شیش‌تایی که نشده‌اند.
اصلاً ویلچر یعنی وابستگی؛ یعنی یکی بیاید مرا هل بدهد؛ مگر شعار پارالمپیک این است؟
تازه مگر این ورزشکاران می‌توانند با کری‌خوانی روی اعصاب هواداران تیم حریف بروند تا دل‌مان خنک شود؟

او یا همان وی در حالی که خون خونش را می‌خورد افزود: یا در جایی خواندم که گفته بود: «ما در توکیو ۱۹۵ ورزشکار المپیکی و پارالمپیکی داشتیم، اگر می‌خواستیم به همه‌ آن‌ها روزانه یک وعده چلوکباب سلطانی به قیمت ۴۵۰هزارتومان بدهیم آن‌ها باید تا سه سال هر روز کباب می‌خوردند تا این پول تمام شود!» این که یعنی همگی‌شان نقرس می‌گرفتند آقا! خوب بود به‌خاطر نقرس مدال‌ نمی‌گرفتند؟ پروتئین بدن‌شان را که با عدس‌پلو هم می‌شود تامین کرد. فوتبالیست ما ماشینش در شأن تیم نبود را درک می‌کنید؟ می‌دانید هزینه یک آرایشگاه رفتن بازیکن چقدر است؟

او که از وی بودنش به شدت عصبانی بود در حالی که خشم از چشمانش می‌بارید افزود: یا جای دیگری یکی گفته‌بود، اگر همین پول را بین ۱۹۵ ورزشکاری که به توکیو رفتند پخش می‌شد به هر نفر ۱۰ هزار دلار که نزدیک به پاداش کمیته‌ جهانی المپیک برای مدال طلاست می‌رسید. حالا به فرض هم این پول را دادید، دیگر برای این ورزشکار انگیزه‌ کسب این همه مدال می‌ماند؟

او (وی سابق) در حالی که از خشم به پرتاب خودکار روی آورده‌بود افزود: یکی دیگر از این‌ها می‌گفت: «قیمت هر بسته تیر مخصوص تیراندازی حدود ۲۵ دلار است، با این پول می‌توان هشتادهزار بسته تیر خرید و مشکل هشتاد عضو تیم‌ ملی را تا دو سال و نه ماه حل کرد.» آدم خنده‌اش می‌گیرد، مگر ما هنوز بدهی‌های ویلموتس را داده‌ایم که دوستان کیسه‌ دوخته‌اند؟ می‌خواهید ما را به خاطر بدهی تعلیق کنید؟
اگر بدهی‌های ویلموتس نبود خودمان این پول را می‌دادیم تا جلوی تمارض‌های آن‌ها را می‌گرفتیم که هی نگویند چون تیر نداریم خالی کار می‌کنیم تا دیگر سرکوفت آن مدال‌هایشان را به ما نزنند به خصوص آن طلای المپیک‌شان را.

او در پایان پرسید: ببخشید کِی پخش میشه؟