راه راه: اگر برنامه خنداننده شو را دیده باشید، شاید برایتان پیش آمده باشد که برخی استندآپ ها برای شما آن چنان جذاب نبوده ولی داوران برنامه بسیار تحت تاثیر آن اجرا قرار گرفته اند. بعد شما با خود می گویید “واقعا انقدر خوب بود؟”.
این قضیه را به این صورت میتوان تحلیل کرد:

در این دوره ما سه نوع اجرا از بچه ها دیدیم:
۱- اجرایی که قوتش نمک خود کمدین بود. یعنی خود طرف یک بچه ی بانمک بود. مثل سهیل غلامرضاپور، رضا نظری، علی صبوری و وحید رحیمیان. اینها بچه های بانمکی هستند که هرچه بگویند، ملت میخندند. حتی اگه آن چیز آنقدرها هم خنده دار نباشد.

۲- اجراهای متن محور: این مربوط به کسانی است که بیشتر نویسنده طنزند تا بازیگر. و دنبال پیدا کردن مطلب خنده دار هستند. هر چند که در اجرایشان سعی میکنند مشکلی نداشته باشند ولی دنبال بازیگری و بازی کمدی زیاد نیستند. الان این کمدین ها امیرحسین قیاسی و ابوطالب حسینی هستند.
همانطور که آقای جوان درمورد اجرای قیاسی گفت، قیاسی نمی خواهد زبان بدن و بازی خاصی داشته باشد. دست آخر هم داوران به او حق دادند و گفتند این نوع اجرا خودش یک سبک است.

۳- اجراهای بازی محور یا شبهِ تئاتر: دو نفر در این دوره حضور داشتند که در اجرای استنداپشان واقعا بازیگری می کردند. یعنی کاراکتر خلق می کردند و در نقش کاراکترهای مختلف بازی می کردند. نفر اول این نوع اجرا ساره رشیدی بود و بعد از آن آیت بی غم هست.

در این دسته سوم هست که اختلاف نظر بین مردم و مربی ها پیدا می شود. مربی ها به دسته سوم خیلی بها می دهند. آنقدر که ما به عنوان مخاطب استندآپ کمدی متوجه دلیلش نمی شویم.

دلیلش این است که هیچ کدام از این چهار مربی، استندآپ کمدین نیستند. بلکه بازیگر و معلم بازیگری و کارگردان تئاتر هستند. اجرای تئاتری خوب می بینند و خب تحت تأثیر قرار می گیرند. مثلا در اجرای نجات آیت بی غم دیدیم که اشکان چه تعریف بالایی از آیت و متن کم نمکش کرد. و شاید همین تعریف باعث شد که به ضرر خودش هم تمام شود و کمدین بانمک گروه خودش یعنی سهیل حذف بشود.
خلاصه اینکه به نظر می رسد چیزی که گاهی باعث می شود نفهمیم چرا داوران آنقدر از کسانی مثل آیت بی غم تعریف می کنند این است که بیشتر از اینکه توجهشان به استندآپ کمدی باشد به بازی و کاراکتر سازی هست.