در این چند روزی که گذشت حسابی از درویشان و مسلکشان شنیدیم. همانهایی که هر از چند گاهی در محل پیدایشان می شد و وعده ای و حکایتی مهمان خانه ها می شدند.
اما اتفاقات این روزها تصوراتمان را کوبیدند و از نو ساختند و درجه تخیل ما را سه درجه افزایش دادند. این حوادث من را یاد داستان “درویش موسس” انداختند. حتما ماجرایش به گوشتان خورده است. البته چون سند معتبری از آن دسترس نیست، هر کس آن را یکجور شنیده و یکجور هم روایت می کند.
اینکه حقیقت ماجرا چیست خواب و خوراک را از من گرفته بود و کنجکاو شدم و پایم را از گوگل فراتر گذاشتم و برگ ریزان به نتایجی رسیدم.
در سیر مطالعاتم علاوه بر باور رایج که دراویش را خیرخواه، دعاگو و مهربان می دانند، به نوع دیگری هم از این جانداران برخورد کردم. کسانی که پُف فکرهایشان از داخل سندها هم معلوم بود. طبق مستندات شروع فعالیت این دراویش به قبل از حکومت اعلیحضرتین و به دوره قاجار برمیگردد.
در اسناد، از شهری در شرق ایران صحبت شده بود. شهری که در آن عده ای همه کاره و عده ای در مقابل این همه کاره ها، اشک ریزان هیچکاره بوده اند.
این نوع از دراویش هم، به مسلک چرخیدن در شهرها و بین اقوام مختلف پایبند بوده اند و هستند. از اسناد اینگونه برمی آید که آنها در این مارکوپولو بازیهایشان، به هر طرز تفکری که می رسیدند چیزی از آن برمی-داشتند و به مکتب خود اضافه می کردند. از هیتلر یک چیز، از گورباچف یک چیز و از اوباش هم چیز دیگری را.
در ابتدا تعداد کم و بی کفایتی پادشاهان قاجار مانع پیشرفت مکتب آنها بوده است. تا اینکه برای حفظ اعتقاداتشان به فکر تاسیس جایی می افتند و نام آن را سرای دراویش می گذارند.

آنها برای رسمی تر کردن ماجرا از دانشگاه هم چیزی کپی می کنند و شروع به تدریس رشته هایی در سرای خود می کنند. از آموزش پول درآوردن بدون درد و خونریزی گرفته تا آیین پابوسی ملیحانه. در ابتدا کارهایشان را خیلی ملو شروع کرده اند. اما بعدها این رشته ها دچار تغییراتی شدند. مثلا رشته پول درآوردن بدون درد و خونریزی، با ورود سینما و گرم شدن بازار سینمای اکشن و پخش فیلمهای بروسلی، جای خودش را به “بزن، بچاب، در رو” می دهد. البته با اجرای قانون در کشور هم ملات صحنه های اکشن این دراویش بیشتر می شود.
چندی نگذشته بود که با هجوم علاقه مندان به این سرا، آنها در شهرهای غربی، شمالی، جنوبی و در بالا هم هم تکثیر شدند. در یکی از اسناد آمده است که وقتی رییس سرای دراویش این همه علاقه مند را می بیند، کف از دهانش جاری می شود وسکته خفیفی میزند و بعد در همان حال نام قطب را برای خودش انتخاب می-کند و می گوید که حالا وقت برند سازی است. در آن زمان چون امکاناتی نبوده که موهایش را خط خطی کند، سراغ سیبیل هایش می رود و آنها را تقویت می کند. اینگونه می شود که سیبیل زبان بسته را به نمادی برای مکتبش انتخاب می کند و سیبیلو هم به نام مکتبشان اضافه می شود؛ “سرای دراویش سیبیلو”.
سندها از کارهای نوین جناب قطب میگویند. مثلا او به شاگردان ممتازش پودر تقویت سیبیل و قمه جایزه می داده است چیزی که تا آن زمان مرسوم نبوده است. اما امروزه داعش هم از آنها یاد گرفته است. بعدتر هم دستور برگزاری آزمون قمه کشی در ملا عام را می دهد و برگزیدگان را برای استادی به سرای دراویش سیبیلو دعوت می کند. آنهایی را که سیبیل کلفت تر و خش صدای شان بیشتر بوده را عضو هیئت رییسه می کرده است.
چند سالی بزن بچاپ در رو از رشته های اصلی این مکتب بود تا اینکه اتوبوس اختراع می شود. در این هنگام هیئت رییسه سرای دراویش سیبیلو تصمیم می گیرد بین این رشته و رانندگی پیوند بزند و این رشته را کامل کند.
سندها از این بیشتر حرفی برای گفتن نداشتند. اما بی اغراق سیستم آموزشی آنها یکی از قوی ترین سیستمهای تربیت مرید است. راستش این اسناد من را هم هوایی کرده اند. دستاوردهای این مکتب هم این روزها، کف پاسداران ریخته شده است. تا کور شود هر آنکه نتواند دید.